The Prog Collective - Epilogue

Cleopatra Records

Dit album onder de noemer The Prog Collective uitbrengen is niets gelogen. De door Billy Sherwood bijeen verzamelde ‘all stars’ cast verslaat alle records tot dusver gevestigd in het domein van de progressieve rock. Bovendien rendeert dit gigantische reservoir aan talent, want ‘Epilogue’ overtreft moeiteloos het debuut uit 2012. 

Het lijstje gastmuzikanten die via het internet een bijdrage hebben geleverd, oogt als een ‘who is who in prog’ van de afgelopen vijfenveertig jaar. Dit grossieren in grote namen doet Sherwood wel vaker, getuige de eveneens dit jaar verschenen The Fusion Syndicate (een hommage aan de jazzrock van de seventies), zijn tribute aan Steve Winwood en het eerder besproken William Shatner-vehikel ‘Ponder The Mystery’. Bovendien mengde de producer uit L.A. zich in de comeback van Nektar en bracht hij het soloalbum ‘The Art Of Survival’ uit. En dat allemaal in de loop van 2013. Zelfs die andere prog-workaholic Steven Wilson geeft hij het nakijken.   

Ondanks die zijstapjes naar de fusion en de muziek van Traffic voelt Sherwood zich het best thuis in de prog en dat hoor je. Ondanks de veelheid aan individuele stijlen van vijfentwintig (!) gasten weerklinkt toch de homogeniteit die men verwacht van een plaat die meer wil zijn dan een gemakkelijk bij elkaar gebrachte compilatie. We geloven oprecht dat het ex-Yes-lid zich heeft uitgesloofd om er het best mogelijke album van te maken.  

Met opener Are We To Believe zitten we meteen in een buitenbaan van ons zonnestelsel. Want geef toe: Steve Hillage, Rick Wakeman en Mel Collins hebben hun kosmische sporen al ruimschoots verdiend. What Can Be Done is zelfs nog beter en dat is evenveel te danken aan John Wettons fluwelen stem en Derek Sherinians moogsolo’s als aan de gesofistikeerde arrangementen.

Met het trio dat uitgekozen werd voor Adding Fuel to the Fire is het een koud kunstje olie op het vuur te gieten: de smeuïge stem van Fee Waybill (onder andere Toto), de gierende gitaar van Steve Morse en de tintelende toetsen van Jordan Rudess. Een instant supergroep demonstreert. Tomorrow Becomes Today mag zelfs een klein mirakel heten: hoe de zang van Sonja Kristina (Curved Air), de gitaar van de betreurde Peter Banks (ex-Yes) en toetsenist Larry Fast samensmelten tot een perfecte match, is een mysterie dat het heelal niet snel zal ontsluieren. Ondertussen heeft Banks zijn plaats tussen de goden ingenomen en knikt hij goedkeurend naar beneden.

Ook Shining Diamonds is het resultaat van een doordacht personeelsbeleid: het staccato gitaarwerk van Steve Stevens en de belletjes van Patrick Moraz (Moody Blues, Yes) doen je geloven dat de Melkweg bezaaid ligt met glinsterende edelstenen. Chris Squires ronkende Rickenbacker gaat tekeer als een krolse kater. In Just Another Day weet gitarist Gary Green een Gentle Giant-invloed binnen te smokkelen.

Het huislabel Cleopatra speelt eventjes hofleverancier: Hawkwind-stichter Nik Turner (van wie onlangs ‘Space Gypsy’ verscheen) blaast enkele frases op In Our Time. De longen van Nektar-boegbeeld Roye Albrighton vullen het iets te lang uitgevallen Memory Tracks. Maar steeds is er Sherwood om de achtergrond op te vullen met hemelse vocale harmonieën en solide bas en drums.

Met dergelijk uiteenlopend volkje stond een mislukking in de sterren geschreven. Alleen al het feit dat vier eigengereide toetsenisten van Yes acte de présence geven: naast Wakeman en Moraz horen we ook Geoff Downes en Tony Kaye. De gastenlijst van The Prog Collective overtreft zelfs het Ayreon-project van Arjen Lucassen. Teveel goede chefs die het gerecht verknoeien? Toch niet. We kunnen niet wachten tot Sherwood opnieuw op sterrenreis vertrekt. Want dan gebeuren er mooie dingen. Dan gaan zelfs de planeten op wandel.