The Rascals - Rascalize

Deltasonic

Sommige bands kun je niet recenseren zonder aan namedropping te doen. Om in dit geval maar meteen met de deur in huis te vallen: Miles Kane, frontman van The Rascals, bracht eerder dit jaar 'The Age Of The Understatement' uit met The Last Shadow Puppets. Een zijsprongetje met Alex Turner van Arctic Monkeys. Een mens kan slechtere referenties op zijn conto staan hebben. Benieuwd of the Rascals ook in het sixties-potje zullen roeren.

Drie vuilgebekte jochies nodigen je uit voor een avontuur dat lijkt af te stevenen op een western in rasechte Ennio Morricone-stijl. Het bijpassende werkwoord? Rascalize. Het openingsnummer is een spannend begin voor een debuut waar toch wel wat verwachtingen aan vasthangen. Heeft Kane zich vergalloppeerd, of kan hij twee maal op rij kwaliteit afleveren?

Zijn karakteristieke stem doet de luisteraar noodgedwongen vaak denken aan The Puppets. Dezelfde invloeden, dus inderdaad: véél sixties. En daar is niks mis mee. 'Rascalize' is echter minder gepolijst, de riffen vettiger en de productie minder glad. Luister bijvoorbeeld naar de intro van Does Your Husband Know That You're On The Run?. De gitaar, verwant aan een eenzame mondharmonica, ontspoort in een op hol geslagen solo. Fijn dat de producer besliste dat dat erin kon blijven. Heel wat nummers krijgen ergens in het midden een slag van de zweep, zodat het trio haastig verderspeelt in een strakker tijdschema. Geen tijd te verliezen!

Kane, Edwards (bas) en Mighall (drum), slechts 21, behoorden oorspronkelijk bij The Little Flames en speelden zo in het voorprogramma the Coral. Ze verlieten de groep om hun hartje op te halen in een donkerder muziekwereldje. Grappig dat ze voor een naam kozen die in de jaren '60 ook al in gebruik was. De aandachtige lezer kent misschien nog wel Groovin' of Good Love van die andere Rascals?

Freakbeat Phantom werd gekozen als eerste single, misschien wel omdat het nummer het meeste wegheeft van The Puppets. Alleen de ijle Morricone-achtige gitaar, eigen aan 'Rascalize', komt er ook in aan bod. De luisteraar die echter rekent op een tweede Puppets-plaat, kan beter het oorspronkelijke album nog eens in zijn cd speler laden. 'Rascalize' verdient een échte kans.

Tegen het einde van de plaat, zo ongeveer ter hoogte van Stockings To Suit, voel je het zweet van de drummer en de dorst van de anderen. Natuurlijk worden platen tegenwoordig nooit meer in één take opgenomen. Toch is producer Ben Hillier erin geslaagd om tenminste die indruk te wekken. Hij krijgt de drummer zelfs nog zo ver om in het midden nog eens het onderste uit de kan te halen.

Och, iedereen weet wat voor een marketingmachine achter groepjes als deze schuil gaat. Maar feit blijft wel dat 'Rascalize' een lekkere plaat is, een jongensplaat. En wie niet moet glimlachen bij de vertederende video op hun website waar ze een oproep doen om je bij de community aan te sluiten, heeft er niks van begrepen.