The Rifles - No Love Lost
Sony BMG
Nieuwe Britse bandjes ontdekken blijft leuk. Soms lijken ze wel een beetje op elkaar, maar de vrolijkheid die ze meestal uitstralen maakt de aversie jegens hypes met de grond gelijk. The Rifles zijn erin geslaagd een debuutalbum vol perfect uitgewerkte liedjes te maken waarmee ze zich middenin de popwereld hebben neergezet. Opvallend is vooral het evenwicht tussen avontuur en eenvoud, en tussen herkenbare klanken en eigen creativiteit.
Na de Amerikaanse overheersing begin deze eeuw is nu het Verenigd Koninkrijk alweer enige tijd marktleider. Het lijkt wel of iedereen in Groot-Britannië muzikaal aangelegd is. Nadeel voor een Londens viertal als The Rifles is dat het dan moeilijk wordt je staande te houden in de stortvloed van bandjes. Vandaar dat een debuutplaat erg belangrijk is. Vier of vijf zwakkere nummers kan al een garantie zijn voor een flop. Dat moet deze band goed hebben aangevoeld. De cd boeit van begin tot eind doordat alle nummers pakkend zijn. Ze bestaan uit duidelijke riffs en een heldere opbouw. Onderling verschillen ze wel, maar om er geen verzamelalbum van te maken heeft men er wel voor gezorgd dat de liedjes 'familie' van elkaar zijn.
Muzikaal gezien zitten The Rifles zo ongeveer tussen The Jam en The Kooks. Verleden en heden ontmoeten elkaar dus. Maar het blijft bij herkenbaarheid, het wordt geen parodie op bestaande muziek. Van The Jam horen we vooral de zachtmoedige en de af en toe licht klagerige zang. The Kooks, een andere sensatie uit 2006, worden in je herinnering opgeroepen dankzij de felheid en het enthousiasme dat regelmatig opklinkt. Wel heeft de muziek van The Rifles veel meer invloeden uit de new wave, en is er meer ruimte voor licht rauwe gitaren. Opener She's Got Standards is daar een voorbeeld van. Maar wie echt lekker wil springen kan vooral terecht op Local Boy en One Night Stand, waarbij softpunk, emo en garagerock bij elkaar komen tot een heerlijke track. Het zal niet moeilijk zijn hiermee de zalen mee te krijgen.
Opvallend is dat vrijwel alle nummers heel eenvoudig beginnen, op het droge af. Bij zo'n begin is vaak alleen gitaar te horen. Bij een eerste luisterbeurt zou iemand zich nog wel eens kunnen vervelen met zo'n start. Maar veel tijd is daar telkens niet voor want binnen enkele maten valt de rest van de band in en blijkt er sprake te zijn van een volwaardig muziekstuk. Slechts één maal slaagt men er niet in die overgang te maken. Robin Hood is vanuit de fundamenten misschien wel iets té simpel opgebouwd. Een nummer dat zich totaal niets aantrekt van welke opzet dan ook is Spend Lifetime. Hierin domineren zowaar de akoestische gitaren. Ondanks het vrij hoge tempo is dit een voortkabbelend liedje dat het rustpuntje op de plaat vertegenwoordigt.
Zo klinkt dus 'No Love Lost'. Ook na meerdere luisterbeurten blijft opvallen hoe ver de nummers zijn uitgewerkt. Het zal kunnen voorkomen dat The Rifles worden gezien als het zoveelste standaard bandje. Het gevaar bestaat wel dat deze methode na een paar albums is uitgewerkt. Maar wie nu al zo uitgebalanceerd bezig is, zal daar straks ook wel iets op gevonden hebben. Over zoiets moet je ook niet te lang blijven nadenken want in de tussentijd staan er weer nieuwe Britse bandjes op die waarschijnlijk ook de moeite waard zijn.