The Rippers - Stiff

Gigors Electric Records

Op het met z’n titel nogal aan The Cramps refererende Tell Me ‘Bout The Kink In The Things You Think, klinken The Rippers als een psychobilly reïncarnatie van The Dead Kennedys. Geen toeval want de groep ontstond in 2008 uit de resten van DDK, een Dead Kennedys tribute. Met zangeres Jill Powers in de rangen, begint de groep nu stilaan naam te maken voor zichzelf, al kruipt het bloed nog steeds waar het niet gaan kan.

Negen nummers rammen The Rippers erdoor in goed dertig minuten. Geen tijd dus om veel aandacht te besteden aan subtiliteit of een het zorgvuldig opbouwen van iets als een spanningsboog. En beleefd vragen om binnen te mogen doen ze ook al niet. De deur wordt zonder veel poeha ingetrapt met X-Ray Flavour. Twee-en-een-half akkoord volstaan voor een beukende pogo van drie minuten, meteen gevolgd door de psychobilly van Fake en Tell Me ‘Bout The Kink In The Things You Think, dat B52’s, Dead Kennedy’s en The Cramps recycleert en er een opzwepende maar niet erg originele cocktail van brouwt.

Mojocaine begint als een afleggertje van The Strokes en daarna met het schuim op de lippen Rocket From The Crypt achterna holt. Beausoleil ontstond in hetzelfde lagedrukgebied dat ook Riders On The Storm voortbracht, en is met z’n vier minuten twintig een waar epos, naar The Rippers normen. Op het eind wordt er iemand de keel overgesneden, noblesse oblige.

In Sapphires wordt op aanstekelijke wijze ‘poor people’s stonerrock’ à la Monster Magnet verzoend met rockabilly en een vleugje Blondie. Daarna wordt weer vrijelijk uit het ‘Rock Lobster-op-steroïden’ vaatje getapt. The Rippers vallen nog het best te beschrijven als een soort van x-rated, adult versie van The B52’s, alleen is de cosmic pop hier een kruising van cosmic rock, punk en psychobilly geworden.

Dat het zaakje overeind blijft én een eigen smoel krijgt is grotendeels te danken aan het flegma en de stem van zanger Jill Strong die uit gelijke delen Alison Mosshart, Siouxie Sioux, Debby Harry en Kate Pearson lijkt te bestaan. En zo vullen The Rippers alvast een deeltje van de leemte die achterbleef na het heengaan van Lux Interior en The Cramps. Veel langer dan dertig minuen hoeft dit niet te duren. Maar als The Rippers ooit in de buurt zijn, dan gaan wij zeker een een haf uurtje mee-moshen.