The Room - Beyond The Gates Of Bedlam
Bad Elephant Music
Kunnen we in het geval van The Room spreken van retro-neo-prog? Dit veteranenkwintet uit het zuidoosten van Engeland klinkt als Marillion, Pendragon en Grey Lady Down vijfentwintig jaar geleden. Is dat erg? Neen. Wie luistert naar de beste nummers op het tweede album ‘Beyond The Gates Of Bedlam’, zal dat zelfs als een compliment ervaren.
De gelijkenis met Grey Lady Down is overigens geen toeval. Zanger Martin Wilson en gitarist Steve Anderson hebben er hun muzikale roots. Genoemd naar een obscure film uit 1978 met Charlton Heston en Christopher Reeve, verwierf GLD enige faam in Oxford en omgeving, maar hun vier (aardige) studioalbums zorgden niet voor de grote doorbraak.
Grey Lady Down werd wel een adelbrief voor sommigen om het daarna in andere bands te proberen. Bassist Sean Spear en toetsenist Mark Westworth vervoegden Dec Burke in Darwin’s Radio, terwijl Westworth ook de opvolger werd van Martin Orford in IQ. Daar zou hij snel opgevolgd worden door Neil Durant, die met Steve Anderson tandem vormde in Sphere3. In 2010 hielden Anderson en Martin Wilson dan The Room boven de doopvont.
Naast de invloed van Marillion en GLD streeft men ook naar de catchy hooks van Saga, It Bites en Magnum. En ja, op ‘Beyond The Gates Of Bedlam’ vinden we tien slimme songs met direct appellerende melodieën. Opener Carrie werd in juni 2015 als eerste single uitgebracht. Het pompende AOR-nummer met doorleefde zang van Wilson moest het visitekaartje van de plaat worden.
Toch is Carrie niet geheel representatief voor de rest. Vanaf Wilsons narratieve intro in Full Circle wordt de toon donkerder en herinneren de verhalende songs aan Marillion met Fish. Full Circle werd overigens vroeger geschreven, toen drummer Andrew Rae nog deel uitmaakte van de band. Maar als eind 2013 bij Rae tinnitus werd vastgesteld, stond hij zijn drumkruk af aan veteraan Chris York (die nog een verleden heeft in eighties- en ninetiesbands).
Uiteindelijk zijn het de langere tracks (She Smiles, The Book, Masquerade) waarin The Room laat horen waartoe men werkelijk in staat is. Het is hier dat Wilsons verteltrant het best tot zijn recht komt en het instrumentale spel meer ruimte krijgt. Het slotnummer Bedlam begint als uptempo AOR (een beetje als Carrie), maar neemt dan toch een theatrale wending richting het legendarische Londense krankzinnigengesticht – Wilson lijkt hier wel waanzinnig geworden.
Origineel klinkt ‘Beyond The Gates Of Bedlam’ niet, maar de muzikale energie en de kracht van de overtuiging moeten de liefhebbers van neo-prog en melodische rock zeker over de streep krijgen.