The Roots - ... And Then You Shoot Your Cousin

Def Jam

Wie fan is van hiphop en goede live instrumentatie kan niet naast The Roots kijken. Begonnen als een underground hiphopband uit Philadelphia hebben ze enkele klassiekers de wereld ingestuurd. Denk maar aan ‘Things Fall Apart’ of ‘Phrenology’, waarop het geweldige The Seed (2.0) staat. Maar een band moet zich nu eenmaal vernieuwen en na ‘Undun’ uit 2002 zijn ze dezelfde weg ingegaan met ‘ATYSYC’: de weg van het conceptalbum.

Wanneer een band aan zijn elfde (!) album toe is, mag het wat meer zijn. Dat moeten ook Questlove en de zijnen gedacht hebben toen ze aan dit ‘ATYSYC’ begonnen. Het is een conceptalbum geworden waarop ze verschillende stereotypen in de hiphopgemeenschap en bij uitbreiding in de Amerikaanse maatschappij, op de korrel nemen. Een stukje satire van een half uur door één van de grootste hiphopgroepen aller tijden. Klinkt veelbelovend!

De rappers Black Thought, Greg Porn en Dice Raw nemen de gedaante aan van verschillende karakters. Er komen onder meer druggebruikers, sexverslaafden, armen, hoerenlopers, gelovigen en ongelovigen aan bod in al hun facetten. Het nummer Never gaat bijvoorbeeld over iemand die gaat slapen en droomt van een nieuw leven, weg uit die arme buurt waar hij nu in vertoeft. Niets nieuws onder de zon, maar tekstueel best wel raak. Ook al wandelen The Roots op een pad waar veel andere rappers hen al voorgegaan zijn, ze brengen het onderwerp goed. Al mogen we van deze band niets minder verwachten natuurlijk.

Muzikaal is dit album een tegenvaller. Zou er wat sleet komen op de geoliede machine? Of is er gewoon te weinig persoonlijke inbreng van de bandleden? Je moet weten dat The Roots een voltijdse baan hebben als achtergrondband bij het populaire avondprogramma van Jimmy Fallon. Een band die vijf dagen op zeven met elkaar in contact komt voor lange tijd raakt geweldig op elkaar ingespeeld, maar helaas valt de originaliteit ook een beetje weg. We horen af en toe een fijn pianoriedeltje, Questlove is naast een aimabele persoonlijkheid ook een goed drummer en het slot van Tomorrow is best wel knap. Maar het mocht allemaal wat frisser en creatiever.

Mooi voorbeeld van het verlies aan authenticiteit – noem het maar meteen de “roots” - is het nummer Black Rock. Ook al zit er een goede groove in het nummer, het is niet te vatten hoe Dice Raw erin geslaagd is het refrein zo slecht in te zingen. Smijt daar nog een sample in die Black Milk ons al voorschotelde op Deadly Medley uit 2010 en je snapt wat we bedoelen. Al maakt Dice Raw het nog goed door in The Dark één van de beste verses van het album af te leveren.

Dat The Roots graag intermezzo’s in hun albums steken wisten we al. Ook hier vinden we ze terug. En we snappen wel dat Dies Irae past als tussenstuk in het donker plaatje van het album, maar het blijft toch vooral herrie. De vraag rest of dit allemaal wel nodig is op een plaat die maar een half uur duurt. Het doel - of in dit geval het concept - heiligt de middelen, zo lijkt het.

Op zich is 'ATSYC' geen slecht album, maar voor een band als The Roots is dit een nipte voldoende. Het is zonder twijfel een groeiplaat, maar dan wel eentje die je best in de zon zet en veel water geeft. Verdomd veel water!