The Roots - Rising Down

Def Jam

The Roots is een atypische hiphopgroep. Het eerste grote platenlabel waar de band bij tekende was DGC Records, toen (1993) vooral gespecialiseerd in grunge. Aanvankelijk verwierven ze voornamelijk succes bij fans van de alternatieve rock, getuige ook hun passages op het Lollapalooza-festival in 1995 en 2007. In hiphopmiddens bleven The Roots lange tijd onopgemerkt. Opvallend aan deze groep is dat er intensief gebruik wordt gemaakt van live instrumenten. Zo is stichtend lid Ahmir "Questlove" Thompson een meer dan begenadigd drummer, met een reputatie die de grenzen van hiphopland ver overschrijdt. Hun eerste platen, waaronder ‘Do You Want More?!!!??!’, vallen op door hun sterke jazzinvloeden. Ondertussen heeft de groep een hele weg afgelegd. Ze werden opgepikt door nu-soulsterren als D’Angelo, Erykah Badu en Eve. Met die laatste twee namen ze in 1999 de single You Got Me op, goed voor een Grammy. Het is een hulde aan de veelzijdigheid en het avonturisme van The Roots. In 2002 maakten ze met Cody Chesnutt The Seed 2.0 voor het album ‘Phrenology’, een nummer dat meer gemeen heeft met bluesrock dan met R'n'B of hiphop.   Ook voor ‘Rising Down’, ondertussen hun achtste studioalbum, nodigden The Roots een aantal gasten uit. Dit keer bleven ze echter dicht bij huis: de hoes vermeldt DJ Jazzy Jeff en een keur aan rappers als Mos Def, Dice Raw en Common. Het is een ongemeen donkere plaat geworden. MC Black Thought doet zijn naam alle eer aan, en spuit een cd lang zijn gal over zowat alles dat hem irriteert in deze wereld. Zijn gevolg doet enthousiast mee. Gelukkig zonder in de weg te lopen: de flows van de verschillende rappers vullen elkaar goed aan en vormen meestal een mooi geheel. Oorlog, opwarming van de aarde, criminaliteit, stigmatisering van de zwarte Amerikaan, stedelijk verval,… Alles passeert de revue. Gelukkig gaat het nooit richting klef gemoraliseer of pathetisch miserabilisme. Integendeel, we horen geëngageerde rap van mensen die weten én menen wat ze zeggen. Het geeft ‘Rising Down’ een gevoel van urgentie. Je hoort het van bij het begin, deze cd is geen bandwerk. Muzikaal is van de zwoele nu-soul van enkele jaren geleden niets meer te merken. In de plaats daarvan komt er staalhard drumwerk en elektonica geïnspireerd door de jaren 1980. Alles klinkt kil en desolaat, en capteert zo perfect de teksten. Toch is er meer dan dat, want ook op ‘Rising Down’ tonen The Roots hun uitzonderlijke neus voor catchy riffs en refreinen die blijven hangen, getuige Criminal en de single Birthday Girl. Dit onderscheidt hen van de rest. Hoogtepunt is Rising Up, met de fantastische Chrisette Michelle op zang, Questlove die drumles geeft en alfamannetje Black Thought die alle registers opentrekt. ‘Rising Down’ is een plaat met inhoud. Dat is welkom in de popindustrie, beheerst door de ondraaglijke lichtheid van de commercie, en het nog ondraaglijker gewicht van de door zichzelf geobsedeerde pseudo-artiesten die critici en andere belanghebbenden  - God weet waarom - met tijd en stond tot cultureel correcte hype bombarderen. Als wij nu ook eens mogen zeggen wat er op onze lever ligt, tedju!