The Sea And Cake - The Moonlight Butterfly

Thrill Jockey

Voor ons was The Sea And Cake een onbekend groepje. Inderdaad, wij kennen ook niet álles van indie. Volgens Wikipedia gaat het om een groep die al bestaat sinds ongeveer 1994, veel jazzinvloeden gebruikt en uit Chicago komt. De promo van ‘The Moonlight Butterfly’ ligt hier al een tijdje op ons kantoor en we hebben hem een eerlijk aantal keren beluisterd.

Wel, slecht klinkt dat niet. De trage nummers kabbelen een eind weg langs langzame bas- en mooie gitaarlijntjes en vooral de ijle zang van Sam Prekop. Het is de ideale soundtrack voor als je achter het stuur met je gedachten al bij de belangrijke vergadering van maandagochtend zit, bijvoorbeeld.

Het duurt tot het derde nummer voor wij een creatieve prikkel voelen die meer is dan wat gekietel op een vereelte voetzool. The Moonlight Butterfly is vast wat kenners interessant noemen: een synthesizerlijn die gedurende vier minuten gerepeteerd wordt, onderweg ontdubbelt, zichzelf rechts voorbijsteekt en aan de eindmeet versmelt met haar spiegelbeeld.

Daarna komt een standaard popnummer waar we warm noch koud van worden. We hebben niets tegen het bestaan van songs als Up On The North Shore. Ze storen tenminste niet, en dat is meer dan van veel hedendaagse popsongs gezegd kan worden, maar we hoeven er ook niet elke dag naar te luisteren.

Inn Keeping duurt meer dan tien minuten en daarmee is ook zijn voornaamste kwaliteit aangehaald. Gedurende die tijd krijgen we - houd je vast - een progressieve studie naar de essentie van de muziek die ons leidt naar aangehouden baslijntjes en desolate gitaarlandschappen, gelardeerd met middelmatige zang. Onderweg neemt de synthesizer bijna onmerkbaar de rol van de bas over, en tegen het einde toe deint de song uit als de concentrische golven op stilstaand water na het gooien van een steen. Zulke zinnen bedenk je dan, als recensent, terwijl je daarnaar luistert.

Bent u er nog? Er is nog één nummer, en het heet Monday. Dit nummer duurt slechts een goede vier minuten, wat gezien zijn naam best meevalt. Het nummer poogt aan Steely Dan’s Peg (“I know I love you better”) te refereren, maar ontbeert een essentieel stuk vitaliteit om te boeien.

Het zal vast aan ons liggen. We mankeren historisch besef om de muziek naar waarde te schatten. Misschien wel, Sea And Cake, maar dit plaatje is niet enthousiasmerend genoeg om daar iets aan te doen. Een volgende keer beter.