The Sheila Divine - The Beginning Of The End Is Where We'll Start Again
Eigen beheer
Ouwe rockers, juicht, want er is eindelijk nog eens een echte, lekker ouderwetse gitaarplaat op de wereld losgelaten. The Sheila Divine is terug van lang weggeweest. En hoewel de muziek niet meer zo urgent is als vroeger, toch is ze ook twintig jaar na de oprichting van de band meer dan welkom.
Als we denken aan The Sheila Divine, voelen we ons plots terug achttien jaar. Die zomer van 2001, toen we naar Marktrock gingen. Op het hoofdpodium zagen we voor 300 Belgische frank Wheatus (Teenage Dirtbag, weet je nog), Mauro en Das Pop. Maar Frank Black & The Catholics, Fun Lovin’ Criminals en James Brown lieten we links liggen om een ommetje te maken langs de Vismarkt. Een normaal mens zou het zich wellicht beklagen om die grote namen niet te zien. Maar geloof ons: geen van de steeds dunner wordende haren op onze kruin heeft daar spijt van. Want die avond maakten we niet alleen kennis met Stijn Meuris’ nieuwe groep Monza, maar ook en vooral met The Sheila Divine. Magnum opus ‘New Parade’ was dan al wel twee jaar oud, maar pas die vijftiende augustus leerden we brulboei Aaron Perrino kennen.
Wat een mooi toeval eigenlijk dat Meuris en Perrino op dezelfde bühne stonden. Fysiek hebben ze iets weg van elkaar en ook op het podium zijn er vergelijkingen zat. Wel, die Sheila Divine viert dit jaar haar twintigjarig bestaan met een nieuwe plaat. ‘The Beginning Of The End Is Where We’ll Start Again’ heet ze. MIsschien ietwat fatalistisch en tegendraads, maar omschrijven die synoniemen The Sheila Divine niet het best? Op de eerste single Age Is Just A Number klinkt het: “Death is coming for you / All your rich and poor friends / Age is just a number / Pain is like a brother / Give me my rock 'n' roll until I’ve faded”. In de videoclip zie je betreurde helden als Lemmy van Motörhead, Charles Bradley, Kurt Cobain en David Bowie naast Donald Trump (denken we), Pietje De Dood en Perrino’s held Nick Cave. Muzikaal is het een echte muilpeer die niet had misstaan op de fenomenale debuutplaat ‘New Parade’.
Perrino heeft nog altijd diezelfde krachtige pen. Over Kurt Cobain heeft hij zelfs een hele song geschreven, die hij ook nog eens netjes uitbracht op de dag dat ‘Nevermind’ de achtentwintigste verjaardag vierde. Daarin vraagt hij zich af hoe Cobain zou zijn als hij zichzelf niet van het leven zou hebben beroofd. Zou hij ook op Twitter zitten? Of zou hij wijn verbouwen en van eiland naar eiland hoppen in zijn jacht? En passant krijgen enkele andere iconen nog een veeg uit de pan: “Life gets bigger and our convictions recede / just ask Bono, Johnny Rotten or Bruce Springsteen”. Dan wijkt Aaron Perrino inderdaad allicht minder af van zijn overtuigingen. Melancholy MA is ook zo’n lekker ouderwetse rechttoe rechtaan rocksong.
En toch klinkt die nieuwe plaat muzikaal zoveel braver. We durven zelfs zeggen poppier. Summer Of ’93, de titeltrack, Blow It Up Again zijn allemaal prima songs. Dit is gewoon anno 2019 een heel goede plaat. Maar we missen in de zesde plaat van The Sheila Divine verder wat relevantie. Het is een groot onrecht dat deze band enkel in de drie B’s (Boston, Buffalo, Belgium) hot is, want ‘New Parade’ was een geweldige rockplaat die hen de godenstatus had moeten opleveren. Perrino is ervan overtuigd dat hij nu enkele van de beste songs uit zijn carrière heeft geschreven, maar we vrezen dat dit qua succes niet meer voor een kentering zal zorgen. Het bezorgt de Amerikanen af en toe een leuke tournee waarin ze nostalgische suckers als ons gouden tijden doen herbeleven en wellicht hoeft dat voor The Sheila Divine ook niet meer te zijn.