The Sleepy Jackson - Personality - One Was A Spider, One Was A Bird

Virgin Records

‘One Was A Spider One Was A Bird’ is op zijn minst een intrigerende titel die de (amateur-) dichters onder u ongetwijfeld zal aanspreken.  Wat dat betreft, dekt de vlag de lading.  Luke Steele oftewel The Sleepy Jackson heeft zich uitgeleefd in diepgaande teksten.  Maar daarbij is het niet gebleven.

Mogen wij u voorstellen: The Sleepy Jackson, het alter ego - vernoemd naar één of andere slaapzieke drummer - waarachter Luke Steele zich verschuilt. Om te komen tot het gewenste resultaat laat hij zich bijstaan door een keur aan muzikanten. 

Wie deze CD de eerste keer in de lade schuift, zal worden platgewalst door liedjes tot de nok toe volgestouwd met galm, koortjes en strijkers.  Het lijkt alsof je niet kon weerstaan aan de hele zak snoep waardoor je nu achterblijft met een verschrikkelijk zoete nasmaak en heel, heel veel dorst.  Maar, zoals zo vaak bij het betere werk, gaan deze nummers dieper en komt de schoonheid uiteindelijk toch boven de "oe"- en "aa"-koortjes drijven en raak je betoverd door dit fenomeen.

Muzikaal hoor je er de romantici van de jaren tachtig - denk aan The Lover Speaks (waarvan het onvolprezen No More ‘I Love You’s’ ooit succesvol werd gecovered door Annie Lennox)  of het commercieel meer succesvolle Army Of Lovers – in terug, gecombineerd met een stem die van Lloyd Cole zou kunnen zijn.  Je hoort de koortjes van The Beach Boys, het mysterieuze van Roy Orbison en vast nog een aantal dingen die bekend voorkomen, maar waarop je geen naam kan plakken.  Dit is dan ook een originele mix van allerlei invloeden, die elke liefhebber van goede popmuziek zal aanspreken.

Tekstueel zijn er dan weer de verschillende verwijzingen naar religie, waar Steele duidelijk mee worstelt.  Titels als God Lead Your Soul en Higher Than Hell liegen er niet om.  Niet dat The Sleepy Jackson, in tegenstelling tot pakweg Sixteen Horsepower, de wereld wil verbeteren door ons allemaal te bekeren tot het ware geloof.  Het zijn eerder kapstokken waaraan hij zijn schijnbaar willekeurige gedachten hangt om de luisteraar er zijn eigen conclusies uit te laten trekken of zijn eigen filmpjes bij te laten verzinnen.  Religie is dus eerder bij- dan hoofdzaak.

Persoonlijk geven wij de voorkeur aan nummers als Devil Was In My Yard of I Understand What You Want But I Just Don’t Agree om maar te zeggen dat niet alle nummers even goed zijn, maar laat dit uw pret vooral niet bederven, want als geheel is dit album erg goed te pruimen.

Welkome afwisseling wordt geboden in Miles Away en Higher Than Hell, die, vergeleken met de andere nummers, behoorlijk kaal worden gehouden en dus mooi afsteken bij de rest.  Vandaar ook dat deze songs perfect passen op dit album : ze fungeren bovendien als rustpunt.

Kortom, dit is gewoon een aangenaam album om te draaien terwijl je op een godvergeten zondag lekker languit op de sofa geniet van je vrije tijd.