The Smashing Pumpkins - Oceania

EMI

Laten we even samenvatten wat er zo subliem was aan Smashing Pumpkins: de sterke, melodische songs, de met glasscherven bedekte muur van gitaren, de variatie, de onvoorspelbaarheid, de herkenbaarheid. Op 'Oceania' vinden we heel wat van die zaken terug. Twee decennia te laat, dat wel.

Eindelijk nog eens een plaat waar de stem volledig frontaal in de mix zit en niet weggemoffeld werd achter gewatteerde microfoons. Op opener Quasar had Billy Corgan zijn scheur best nog wat harder mogen openzetten, want de donkere stampende gitaarmuur galmt echo's van het beste van de Pumpkins, en in Panopiction wordt die trend doorgezet. Helaas geloven we die "Don't make me suffer" niet echt helemaal. Van teenage angst heeft Corgan, vijfenveertig ondertussen, geen last meer.

De negen minuten durende titeltrack is ondanks zijn lengte erg sterk. Het nostalgische, zweverige keyboard en de scherpe gitaren zijn alles behalve voorspelbaar. Toch maken Corgan en zijn best wel goeie band het niet altijd even interessant. The Celestials gaat iets te nadrukkelijk het pad van Disarm op. Dan hebben we liever My Love Is Winter als ballad-van-deze-plaat. Ondanks (of dankzij) de ronkende gitaren is dit toch een pak lieflijker.

Violet Rays combineert elektronica, ronkende gitaren en mooie backing vocals, zoals we die op 'Adore' hoorden. Van Pale Horse kunnen we hetzelfde zeggen, maar dat zou dan helaas eerder een geweigerde outtake kunnen zijn wegens niet interessant genoeg. One Diamond, One Heart trekt het elektronische lijntje nog wat verder door en dat lijkt ons toch niet zo 'n goed idee. De Pumpkins zijn New Order niet. En wie Corgan wil zijn in Wildflower is ons een raadsel, maar dat gaat echt wel de richting uit van een amateurmusical. Als er één miskleun op de plaat staat is het wel de afsluiter.

Pinwheels  gaat alle kanten uit - te veel, naar onze smaak, en richtingsloos. The Chimera klinkt in eerste instantie veel beter maar de song geraakt toch niet verder dan het riffje. Dan zijn Glissandra en Inkless betere variaties op hetzelfde thema.

U merkt misschien dat we het over de muziek hebben gehad, en nog niet over de inhoud. Het tekstboekje hebben we even opengeslagen maar nog sneller weer dicht. Corgan is de tienerpoëzie nog niet echt ontsprongen, laten we het zo zeggen.

Maar dat daargelaten is 'Oceania' best een goede plaat. Mits een grondiger selectie - ongeveer de helft van de songs - zouden we zelfs van een sterke plaat durven spreken. Ze is zeker niet vernieuwend, maar van die vintage Pumpkinsgitaren krijgen we niet genoeg als we in een nostalgische bui zijn. U hoort het: voor een verrassende kopstoot moet u hier niet zijn. Voor een goed vervolg op het betere werk wel.