The Sore Losers - The Sore Losers
Excelsior Recordings
De koning is dood, leve de koning! We verklaren ons nader: The Sore Losers brengen hun titelloze debuut uit. Deze groep is echter niet te verwarren met de gelijknamige punkband uit Crapshity, Deutschland die nummers brengen als I Wonna Be Your Toilet. The Sore Losers wiens schijfje we hier bespreken, hebben immers Cedric Maes in hun rangen, tot nader order de zanger-gitarist die het mooie weer maakte bij het zeer gesmaakte El Guapo Stuntteam, dat er in 2009 het bijltje bij heeft neergelegd. En hoewel Cedric ditmaal de vocalen niet waarneemt, horen we toch nog wel enige referenties aan vroeger. Leve de koning dus!
Beyond Repair is al meteen een sterke opener. Het is immers zo'n nummer dat je al jaren lijkt te kennen vanaf de eerste luisterbeurt. Hoewel de verschillende delen an sich niet zo speciaal zijn, vormen de simpele ritmegitaar, de opbouwende strofes en de obligate solo een perfect, lekker rammelend geheel.
In hun laatste platen lonkte El Guapo Stuntteam nadrukkelijk naar blues en americana. Dit element is ook aanwezig bij The Sore Losers. Fingerpicking, slidegitaar en vibrato maken dat de band zich onderscheidt van de doorsnee rockgroep. Mooie voorbeelden hiervan kan u horen in Into Your Head en Girl, die tekstueel trouwens mooi te volgen zijn en doen denken aan de verteltrant van oude bluesmannen. U hoeft echter geen schrik te hebben om in slaap te vallen. Wanneer de song dat vereist, schakelt men een versnelling hoger.
Er is nog een naam die we bij deze bespreking moeten vermelden: het stemtimbre van zanger-gitarist Jan Straetemans zit erg dicht in de buurt van dat van Jack White. Ook het gitaargeluid en de sound van de hele band doen sterk denken aan respectievelijk White en diens band The Raconteurs. Aangezien originaliteit vandaag de dag niet bepaald gemakkelijk is en The Sore Losers songs maken die vlotjes met hun Amerikaanse tegenhangers kunnen wedijveren, maken we daar nu niet bepaald een punt van.
Onze persoonlijke favorieten zijn Hollow Tree en Goodmorning Sunshine en dat om verschillende redenen. Zo blijkt dat de heren een meer dan behoorlijke bassist in hun rangen hebben en krijgen we na het horen van de heldere slidegitaar en het slagwerk zin om nog eens 'Exile On Main Street' van de Stones op te leggen. Over de hele rit menen wij ook nog een streepje Beatles en veel Led Zeppelin te horen.
Dit is een uitstekende bluesrockplaat die een heel gevarieerd publiek zal aanspreken en tevens het bewijs dat Humo's Rock Rally ook vandaag nog boeiende finalisten kan leveren.