The Spirit That Guides Us - Don't Shoot, Let Us Burn

Sally Forth Records

Wie er niet van houdt om zijn handen vuil te maken, kan ‘Don’t Shoot Let Us Burn’ maar beter links laten liggen. Mooi verzorgd, dat wel. Verpakt in stijlvol, glanzend zwart en omwikkeld met een langwerpig doekje met daarop de titel van de nieuwste cd van The Spirit That Guides Us. En op dat doekje: as. Niet getekend, geen foto, maar tastbare as. Op zich zo gek nog niet want het lijkt erop of de band ook muzikaal de techniek van de verschroeide aarde heeft toegepast.

Behoorlijk gevarieerd zootje, deze band. Elk van hen leeft zich uit in andere projecten. Dat kan gaan van min of meer bekende namen als At The Close Of Every Day en This Beautiful Mess tot nobele onbekenden als Zundapp of Rowing On The Lakes Of Kanada. Maar binnen het collectief in kwestie wijzen de neuzen allemaal dezelfde richting uit. Die van de screamo.

Het is een album van extremen geworden. Er staan nummers op die rechtstreeks van de minimale soundtrack van één of andere obscure horrorfilm zijn weggehaald (Blacksmith (Don’t Shoot, Let Him Burn)), maar evengoed wordt er op los gekrijst. Gelukkig is het niet alleen gegrom dat je te horen krijgt. Er wordt een balans gezocht tussen geschreeuw en toch wel melodieus gezongen teksten.

Hier en daar worden voor deze band referenties als At The Drive-In of Sunny Day Real Estate opgegeven. Zelf zien we die vergelijkingen slechts gedeeltelijk zitten. Wij zien hen eerder in het verlengde van een band als Aereogramme. Alleen was hun muziek spannender dan wat op dit plaatje wordt gepresteerd.

Op de keper beschouwd is het gewoon moeilijk om de hele cd zonder onderbreking uit te zitten. De interludia – Empty is anderhalve minuut stilte -  maken het geheel doenbaar, maar uiteindelijk zijn de nummers te veel een steeds herhaald truukje. Na drie nummers heb je het helemaal gehad. Een nummer als opener Moth And Rust mag dan bij de keel grijpen, die greep wordt na zes nummers toch wel gelost.

Je moet dan al skippen naar The Island Of The Blessed (het achtste nummer!) voor er weer iets is dat de aandacht kan vasthouden. Enkel gedragen door gitaren en stemmen is dit ongetwijfeld één van de hoogtepunten van deze plaat. Ook afsluiter 99 is zo’n mooie song waarin dit keer piano en stem de hoofdrol kregen toegewezen.

Ongetwijfeld bestaat ook voor de rest van deze plaat een publiek. Maar wij maken daar geen deel van uit.