The Strokes - The New Abnormal

RCA Records

The New Abnormal

“The 2010s, whatever the fuck they’re called, we took ‘em off. And now we’ve been unfrozen and we’re back." Met voorgaande woorden kondigde Julian Casablancas eind vorig jaar aan dat The Strokes na vijftien jaar afwezigheid een nieuwe plaat op het menu hadden gezet. 

Veertien jaar, horen we u als fanatieke Strokes-fan denken. Wel, als we eerlijk zijn, kwam met ‘First Impressions Of Earth’ de laatste "goede" plaat alweer uit in 2006. Bovendien gaf opper-Stroke Casablancas ons overschot van gelijk, want ook hij beseft nu dat het voorbije decennium niet het beste was.

The Strokes keren na de bezinningsperiode terug in een wereld die in niets nog lijkt op die van tien jaar geleden, laat staan die van een jaar geleden. De ironie wil dan nog eens dat, nu de media ons doodslaan met begrippen als "het nieuwe normaal", de heren een album uitbrengen dat ‘The New Abnormal’ heet. 

De plaat start met The Adults Are Talking, ook al een heerlijk symbolische songtitel. Enerzijds interpreteren we het als classic Strokes die zich hekelen aan de heersende orde, anderzijds is het een statement van volwassenheid. Casablancas lijkt eindelijk afscheid te hebben genomen van het laagje distortion op zijn stem. En dat kunnen we enkel toejuichen, want de man heeft toch een prachtige stem. Ook muzikaal klinkt het rijker en gelaagder dan het oude werk. Pluimen op de hoed van Albert Hammond Jr. en de rest van het post-punkorkest.

De verklaring van ons enthousiasme schuilt natuurlijk niet enkel in een meer volwassen sound of stijl van songwriting. Het is namelijk geleden van het legendarische ‘Is This It’ dat zoveel nummers als een mogelijke radiohit klonken. Selfless, Brooklyn Bridge To Chorus en Bad Decisions schreeuwen allemaal om een enthousiaste massa op een broeierige festivalavond. Gelukkig hebt u nu een jaar de tijd om de teksten van voor naar achter te memoriseren.

Nog een leuk feitje: met zes minuten en vijftien seconden is Eternal Summer de langste track uit de catalogus van de band. Toch lijkt het nummer - met een verdoken klimaatboodschap erin verstopt - een stuk minder lang te duren dan eender welke song op ‘Comedown Machine’. 

Als afsluiter Ode To The Mets het laatste moest zijn dat The Strokes ooit op plaat hebben gezet, kunnen we trots terugkijken op een band die, ondanks alles, toch een mooie pagina in de muziekgeschiedenis schreef. Wanneer Casablancas net voor de tweede minuut met een heerlijk nonchalant “Drums please”, het slagwerk laat invallen, voelen we ergens een traantje opborrelen. 

Echte veranderingen komen soms voort uit een duistere periode, maar ook die hebben waarde in het grote geheel. Terwijl op straat het nieuwe normaal vorm begint te krijgen, verkiezen wij toch nog even ‘The New Abnormal’. Want in tijden waar niets echt is als voordien, bewijzen The Strokes dat dat niet per se een slechte zaak hoeft te zijn.

17 mei 2020
Nick Van Honste