The Subs - Decontrol
News
Wie aan The Subs denkt, denkt aan feest met vette beats, overstuurde synths en krijsende punkvocals, alle remmen los, de controle verliezen. En dus is 'Decontrol' geen verrassende titel voor het nieuwe album. De opvolger van 'Subculture' verrast echter wel qua inhoud. Waar ‘Subculture’ nog een sneltrein vol krachtige, maar onsamenhangende singles was, is ‘Decontrol’ veel meer een samenhangend, surrealistisch en dansbaar verhaal. En daar kunnen wij alleen maar blij om zijn.
The Subs in een paar woorden? Eigenwijs, rauw, intens en energiek. Maar ook een tikkeltje geschift. En vooral: lak aan zowat alle regels. Toen ze een maand geleden voet op Australische (luchthaven)bodem zetten, besloot frontman Jeroen De Pessemier (Papillon) een ritje op de transportband van de bagage te maken. Een arrestatie en de bijna afgelasting van hun eerste Australische show waren het gevolg. Ook muzikaal valt de Belgische danssensatie op door hun grote punkattitude.
Toch blijven op het nieuwe album 'Decontrol 'de fucks en shits opvallend achterwege, of zitten ze in ieder geval verscholen in een ghost track (The Fuck Song). The Subs mikken met de opvolger van ‘Subculture’ duidelijk op een breder publiek. “Universeler”, klinkt het bij de bandleden. Gentse entrepeneur en gitarist Stefan Bracke werden alvast ingeruild voor de Waalse Partyharder en dj Luca Di Ferdinando aka Highbloo, wat van The Subs meteen een echte Belgische band maakt. Maar belangrijker is de rijke sound en de afwisseling die te horen valt op ‘Decontrol’. Springende, krijsende tieners, die op overstuurde en hyperkinetische synths, vette beats, punky vocals en euforische hoogtepunten helemaal uit de bol willen gaan, kunnen dat natuurlijk nog altijd op de nieuwe plaat. Maar ook wie zich in de zetel of auto gedurende een klein uur wil verliezen in een eigenwijze symfonie van intense melodieën en pure grooves, kan op ‘Decontrol’ rekenen.
Al met opener The Face Of The Planet bewijst de band haar neus voor dancehits. Het nummer, intussen al hoog genoteerd op verschillende radiolijstjes, mikt in ware Kiss My Trance-stijl resoluut op de benen: enorm aanstekelijk, opzwepend ritme, melodieuze synths, meezingbare vocals, geweldige break. Wat volgt is even verrassend als fantastisch. Don’t Stop is een Puzique-achtige (Don’t!) oldschool housetrack met de groove van toen en de power van nu.
The Hype schakelt een versnelling hoger. De hyperactieve rave werkt aanstekelijk, maar kan niet tippen aan het heerlijk melodieuze, euforische en sexy Hannibal (And The Battle Of Zama). Nog twee toppers: Hairdo, dat niet zou misstaan in ons lijstje met tranceklassiekers uit de jaren negentig, en het intense, sferische, spannende Decontrol. Zo staan er vijf ongelooflijk sterke en totaal verschillende songs op ‘Decontrol’. Wat hen bindt is de intensiteit en de kracht. Als je weet dat er maar elf songs op de nieuwe plaat staan en dat de zes anderen zeker niet slecht zijn, maar vooral op de dansvloer en festivalweides mikken, kunnen we stellen dat het tweede album van The Subs een schot in de roos is.
'Decontrol' in een paar woorden? Eigenwijs, rauw, intens en energiek. Hou u maar vast, want het worden alweer stevige feesten met The Subs deze zomer. Nog steeds met veel beats, overstuurde synths en krijsende punkvocals, maar evenzeer met euforische hoogtepunten, housy grooves en melodieuze tussenpauzes.