The Subways - Money And Celebrity

V2

Halverwege het vorige decennium werden we overspoeld door Britse bandjes met het woord ‘The’ in de naam. Over het algemeen maakten ze zeer lichte en eenvoudige indierock, waar je vaak snel op uitgekeken raakte. Dat laatste hoeft niet per se op te gaan voor The Subways. De verwerkte invloeden van punk en postgrunge, maar zeker ook hun vaak goed geschreven liedjes, lieten hen boven de massa uitstijgen.

Het heeft even geduurd voor het trio uit het oosten van Engeland aan haar derde studioalbum toe was. Na debuutplaat ‘Young For Eternity‘ uit 2005 moest zanger Billy Lunn aan zijn stembanden worden geopereerd. Mede daardoor kwam opvolger ‘All Or Nothing’ pas uit in 2008. De band houdt ook intens van optreden en touren. Met hun inmiddels meer dan behoorlijke livereputatie trokken ze dan ook de hele wereld rond. Vandaar dat het opnieuw ruim drie jaar duurde voor we in de vorm van ‘Money And Celebrity’ een derde plaat voorgeschoteld kregen.

De vooraf naar buiten gebrachte tracks zetten de toon voor dit album vol opzwepende rock. Het als gratis download aangeboden It’s A Party klinkt door het relatief lage tempo enigszins bescheiden, maar bij de officiële single We Don’t Need Money To Have A Good Time gaat het volkomen los. Dit is zonder twijfel het meest aanstekelijke nummer op de plaat. De ritmische gitaarriffs en catchy melodie zorgen voor zowel een hoog meezing- als meespringgehalte.

Altijd een beetje jammer als je het beste nummer van het album al kende. Maar de andere songs – zoals het grappige Kiss Kiss Bang Bang en de potentiële radiohit Down Our Street - mogen er ook zijn. Hoewel minder uitbundig hebben ze vrijwel allemaal de opgewekte toon die we inmiddels van The Subways gewend zijn. Belangrijk onderdeel hiervan is nog altijd de samenzang van Billy Lunn en Charlotte Cooper. Zeker de onschuldige meisjesstem van die laatste is verfrissend. De jongste jaren hebben we meer van dit soort zangduo’s in gitaarbands gezien. Denk maar aan Blood Red Shoes. Maar The Subways steken daar toch boven uit door hun net iets betere liedjes en vooral goede refreinen. Het is overigens wel zonde dat we Cooper nergens op dit album alleen te horen krijgen.

Wellicht gelooft de band zelf ook heilig in de standaardformule. Er wordt op dit album in elk geval niet veel van afgeweken. I Wanna Dance With You – met het woord ‘dance’ Britser dan Brits uitgesproken – is dan wel een uitstapje. Niet eentje om blij van te worden want het bijna zoete popliedje klinkt behalve lief toch vooral truttig. Een meer aangename afdwaling is slotstuk Leave My Side dat meer in de emo-/poppunkhoek zit, waar The Subways zich ongetwijfeld beter thuis voelen.

Sommige vertrouwde ingrediënten van de vorige platen zijn zo goed als verdwenen. De akoestische gitaren eisten op ´Young For Eternity´ nog een prominente rol op maar zijn inmiddels niet meer dan een enkele keer in de verte hoorbaar. Ook van grunge-invloeden is, op het gitaargeluid van Popdeath en Rumour na, geen sprake meer. Blijkbaar was het werk van producer Butch - Mr. 'Nevermind' - Vig op ‘All Or Nothing’ in dit opzicht bepalend.

The Subways zeggen een echte liveband te zijn. Een nieuw album zou hoofdzakelijk als doel hebben het repertoire aan te vullen. Toch bewijst ‘Money And Celebrity’ dat we hier te maken hebben met goede liedjesschrijvers. Hopelijk gaan ze een volgende keer wat eerder de studio in.