The Tallest Man On Earth - Dark Bird Is Home

Dead Oceans

Evolutie is niet altijd vooruitgang; dat is één van de wijsheden die een leerkracht geschiedenis ooit meegaf. En dat zinnetje is altijd blijven hangen. Al te veel groepen hebben we ten onder zien gaan aan evolutie; aan vernieuwingsdrang die doorgaans neerkwam op luider, breder en oppervlakkiger. Dat je ook kan evolueren op een natuurlijke wijze bewijst The Tallest Man On Earth op zijn nieuwe ‘Dark Bird Is Home’.

Wie vreesde dat verandering bij Kristian Matsson ten kostte zou gaan van authenticiteit kan al bij de openingstrack opgelucht ademhalen. Want hij kalmeert ons van nature ongeruste hart met Fields Of Our Home, een nummer dat niet zo gek veel verschilt van wat er op ‘There’s No Leaving Now’ te vinden is en pas na drieënhalve minuut lichtjes openbarst. Een goede openingszet die vertrouwen geeft in wat er nog komen moet.

Dat is dan bijvoorbeeld Darkness Of The Dream of Sagres die beiden, hand in hand lopend, verfrissend aandoen. Net als het op het nostalgische hart mikkende Seventeen zijn ze troostend en net niet opzwepend tegelijkertijd; een zwierige mandoline en een paar gospelachtige backingvocalisten verenigd met pareltjes van zinnen als “I met this girl from my old town / But sadly she could see / I’m still a bunch of memories / And shit that I believe.”

Groter wordt het niet meer, want doorgaans is het geluid op ‘Dark Bird Is Home’ op een subtiele manier gegroeid. In Slow Dance bijvoorbeeld zijn er blazers aanwezig, maar ze zijn verlegen. Ze willen de song dienen. En dat geldt ook voor de eenzame pianoaanslagen die enkel de aandachtige luisteraar opvallen. In Timothy is het de klarinet die zich laat opmerken. En gedurende de hele plaat zijn de drums aanwezig op zo’n manier dat ze ook perfect weg te denken zijn voor wie dat zou willen.

En dan moet de titeltrack nog komen, helemaal aan het staartje. Dark Bird Is Home is prachtig in zijn eenvoud. Matsson zegt hier dat het best ok is om je soms rot te voelen, dat je delen van jezelf en je geschiedenis niet moet ontkennen. Achteromkijken mag, zolang je het de toekomst niet laat vertroebelen. Het album eindigt hoopvol met het zinnetje: “I thought that this would last for a million years / But now I need to go.” Dankjewel, Kristian.

Wij zijn de lastige stembanden van Sam Smith dankbaar, want daardoor heeft ook The Tallest Man On Earth in extremis nog een plaatsje gekregen op de affiche van Rock Werchter. ‘Dark Bird Is Home’ geeft hem de kans om daar wat nieuwe harten te stelen en meer dynamiek in zijn setlist te stoppen zonder dat hij zichzelf schaamteloos in de etalage heeft moeten zetten.

Naast Rock Werchter speelt The Talllest Man On Earth op 24 juni in een uitverkocht Openluchttheater Rivierenhof.