The Tallest Man On Earth - The Wild Hunt

Dead Oceans

'Shallow Grave' werd in 2008 niet zomaar de lieveling van gerenommeerde indieblogs. De tot nieuwe Bob Dylan gebombardeerde singer-songwriter Kristian Matsson kon profiteren van de hernieuwde interesse in folk in het kielzog van Fleet Foxes, Bon Iver en The Dodos. Maar omdat spontane internethypes erg vergankelijk zijn, dient The Tallest Man On Earthnu te bewijzen dat hij meer in zijn mars heeft dan een toevalstreffer.

Intensief touren lijkt Matsson goed te hebben gedaan. Zijn fijne, rauwe stem klinkt zo mogelijk nog zelfverzekerder dan op zijn debuut. Maar je hoeft deze kleine man niet eens live te hebben gezien om te horen dat hij een bezieling heeft waar menig stadionact jaloers op zou zijn. Aan het slot van King of Spain hoor je bijvoorbeeld een hartverscheurende uithaal die zelfs de meest robuuste kip stante pede al zijn veren zou doen verliezen.

Troubles Will Be Gone toont aan dat hij ook het vingervlug getokkel niet verleerd is. Nummers als Burden Of Tomorrow, dat door een meer poppy inslag vergelijkbaar is met buitenbeentje The Gardner van de vorige plaat, alsook de pianoballade Kids On The Run, zorgen dan weer voor de broodnodige variatie. The Tallest Man On Earth wordt nogal vaak verweten dat zijn muziek te vaak in herhaling valt, maar dat verwijt wordt hier handig de wind uit de zeilen genomen.

Maar ondanks de fenomenale aanstekelijkheid van zijn songs is dat niet het enige manco dat de Zweed dient te vermijden. Zijn flamboyance zorgt er echter voor dat hij zelfs wegkomt met uiterst pretentieuze teksten. Matsson overschouwt wijde landschappen op zijn hoezen, maar heeft - in tegenstelling tot Dylan - niets noemenswaardigs te vertellen. Zijn onnavolgbare spraakwatervallen staan louter in dienst van de prachtige melodieën.

Hij is een meester in het oproepen van bewondering voor de schoonheid van vergane folk. Maar tegelijkertijd voegt hij er voor nieuwe generaties weinig nieuws aan toe. Het retrogevoel is bij The Tallest Man On Earth ironisch genoeg precies de reden waarom de vergelijking met Bob Dylan voorlopig zal worden blijven gebruikt. En misschien is dat ook wel de bedoeling.

Maatschappelijk engagement en folk zijn tegenwoordig voor de gemiddelde hipster niet langer onlosmakelijk verbonden. Moralisme is een vies woord. De boodschap doet er nu eenmaal niet toe en mag dus ontbreken. Lege hulzen zijn toegestaan, want de overtuigingskracht primeert op de overtuiging. The Tallest Man On Earth is een ware volksmenner, 'The Wild Hunt' een bedwelmend middel en wij eten uit zijn hand.

Dit album is gewoon een logisch, maar daarom nog niet minder verleidelijk vervolg op zijn debuutplaat.