The Tellers - Close The Evil Eye
62TV Records/BANG!
The Tellers, een Waals combo, is net als benzine: heel even ruikt het lekker, maar daarna vervliegt het meteen. Op hun tweede worp, 'Close The Evil Eye', staan weliswaar elf leuke wijsjes, maar daarbij niets dat aan de ribben blijft kleven, echt rockt of vernieuwend klinkt.
Wij werden warm noch koud van ‘Close The Evil Eye’, omdat het allemaal zo vrijblijvend klinkt. Elf nummers, samen goed voor 32 minuten. Dan weet je meteen: het zal vooruit gaan. Maar, zoals blijkt na de beluistering, veel te snel. Zonder krasjes of een versnelde hartslag achter te laten. Na het uitermate succesvolle debuut ‘Hands Full Of Ink’, dat op de ballade mikte (zij het op een inventieve manier), trokken ze nu resoluut de kaart van vederlichte poprock – wellicht als reactie op de zware tour, de split én de reünie die op dat debuut volgden. Die koerswijziging klinkt niet slecht, maar helaas ook niet meer dan dat.
‘Close The Evil Eye’ is leuk zonder meer. Maar minder potig dan Franz Ferdinand, minder inventief dan Girls In Hawaï (in wiens studio ze destijds hun debuut-ep opnamen), minder vettig dan The Kooks en véél minder catchy dan The Fratellis – er lijken wel 11 light versies van hun Chelsea Dagger op deze plaat te staan. Bovendien mist de androgyne, ietwat zeurderige en weinig zelfzekere stem van zanger Benoît Baillieux-Beynon de kracht of inventiviteit om iets méér uit de song te halen. Ze kan niet ontroeren en blijft veilig op de grond huppelen, in plaats van eens ferm uit te halen of onverwacht op de vlucht te slaan. Daarom gaat ze redelijk snel vervelen.
Ook vreemd: de eerste single van het nieuwe album is I’ve Got A World, maar laat dat nu net een van de flauwste nummers zijn op ‘Close The Evil Eye’. Waarom dan niet gekozen voor het springerige, naar Queen zwemende Like I Say of het poppy Friends Of Mine? Maar wie weet, misschien ontploft live alles wél? The Tellers trekken deze maand naar de VS, waar hun plaat ook uitkomt, om dan in het najaar onder meer in Gent, Antwerpen en Brussel te spelen. Kunnen ze ons dan overtuigen? De tijd zal het uitwijzen.
Het is een wat vreemde conclusie: op ‘Close The Evil Eye’ staat geen enkel echt slecht nummer, maar toch doet het ons niets. Geen power, geen emotie, geen deun die als een fluwelen weerhaak onze trommelvliezen entert. De teller van The Tellers staat nu op twee, maar onze Waalse vrienden zouden voor de derde misschien toch beter uit een ander, minder vrijblijvend vaatje tappen.