The Ting Tings - Sounds From Nowheresville

Sony

Het verhaal van The Ting Tings is kort samen te vatten: ‘This could have been perfection / if we had a bit of sense / But we are the destroyers / so we start it all again’. Katie White zingt het in Give It Back. Dat White en De Martino geen brave ja-knikkers zijn, hadden we al kunnen denken. Hun hele plaat dumpen omdat hun platenbazen zo enthousiast waren over het groot aantal potentiële hits is niet alleen eigenwijs, maar getuigt ook van een cool die wij niet anders kunnen dan bewonderen. The Ting Tings trokken naar Spanje, schreven materiaal voor een goede dertig minuten en kwamen even later naar buiten met ‘Sounds From Nowheresville’.

Een dansbare elektroplaat had het moeten worden. De elektronische invloeden zijn nog steeds aanwezig, en dansbaar is het zeker, maar een plaat is dit moeilijk te noemen. Niettegenstaande dat tegenwoordig zo goed als iedereen de shufflefunctie heeft ontdekt, zijn er nog altijd mensen die met een discman op de bus stappen, om vervolgens ondergedompeld te worden in een wereld ergens ver van hier, die o zo zorgvuldig gecreëerd werd en daarna ... hun halte te missen, wat ze er overigens met veel plezier bijnemen (onze excuses voor ons opborrelend sentiment, maar wij behoren nu eenmaal tot deze categorie). Het probleem met de nieuwe van The Ting Tings is dat er helemaal geen wereld is om in te verdwalen: ‘Sounds From Nowheresville’ is niet meer dan een heterogene verzameling songs.

De plaat opent met Silence, een ijzig nummer waarin je op enigszins monotone wijze de mond wordt gesnoerd. Zonder al te veel verzet van onzentwege, want goede nummers vragen niet om tegenwerking. Hit Me Down Sonny en Hang It Up zijn meer uptempo en hadden evengoed op ‘We Started Nothing’ kunnen staan. 

Ook The Kills komen hun zegje doen op ‘Sounds’, al is het maar omdat Give It Back bestaat uit twee akkoorden en Jules De Martino en Katie White afwisselend de zang voor hun rekening nemen zoals Hotel en VV dat wel eens durven doen. Soul Killing neigt dan weer naar ska en in Guggenheim menen we zelfs iets van The Beasty Boys te horen. Het zwakste nummer op de plaat is zonder twijfel Day To Day: tienerpop à la Natalie Imbruglia en Vanessa Carlton. Hoeft daar commentaar bij?

‘Sounds From Nowheresville’ is een moeilijke. Als deze nummers op café gedraaid worden – of op eender welke plek waar u wenst te vertoeven op een onmenselijk uur in een niet al te nuchtere staat – zullen ze vast een succes zijn, maar thuis in de zetel – of op de bus met uw discman – komen ze veel minder tot hun recht. Spijtig.

The Ting Tings spelen op 10 mei op Les Nuits Botanique. Verder werd het duo ook bevestigd voor Les Ardentes.