The Twilight Sad - Fourteen Autumns & Fifteen Winters

Fatcat Records

Dialectpop is in ons kleine Vlaanderen al even niet meer weg te cijferen. Men denke aan Flip Kowlier of aan het monstersucces dat Fixkes heet. Ook de Schotten staan er om bekend hun fantastische taaltje hoog in het vaandel te dragen, zelfs als het op muziek aankomt. Het bekendste voorbeeld daarvan is misschien wel het hartverscheurende en hopeloos ter ziele gegane Arab Strap. Waar de ene Schotse dialectsupergroep echter ophoudt te bestaan staat er gelukkig een volgende op, The Twilight Sad.

Waar de aarde haar einde kent, begint het oneindige heelal. Het zijn twee aparte entiteiten die nooit zullen samenvallen, tenzij dan in de muziek van The Twilight Sad. Deze nog relatief jonge band slaagt er op hun debuut ‘Fourteen Autumns & Fifteen Winters’ in om het aardse van rechttoe-rechtaan-rock of folk en het onwereldse, epische van shoegaze of post-rock te combineren tot dynamische, meeslepende en emotionele songs. Het ene moment voel je geborgenheid in een folky deuntje, het andere word je weggeblazen door een wall of sound die je meesleurt in een draaikolk van gevoelens.

Wat dit debuut zo perfect maakt, zijn de vocale capriolen van zanger James Graham die de, op zich al zeer sterke, muziek naar een nog hoger niveau tillen. Hoor hoe de man in opener Cold Days From The Birdhouse de “r” lekker sappig laat rollen, gewoonweg heerlijk. Het onmiskenbare Schotse accent stoort dus niet, integendeel, het bezorgt ons kippenvel.

Dat Schotse accent is ook mede verantwoordelijk voor het unieke karakter van deze groep. Je kan verwijzen naar shoegazers zoals Amusement Parks On Fire of My Bloody Valentine. Je kan ook de link leggen met groepen als Arab Strap, The Doves, Editors of I Love You But I’ve Chosen Darkness, maar steeds kom je er op uit dat The Twilight Sad een eigen en uiterst sterk geluid brengt. Of het nu het zachtjes uitdovende en uiterst melodieuze Walking For Two Hours of het meeslepende epos That Summer, At Home I Had Become The Invisible Boy is, steeds betrappen we onszelf op het ervaren van groot muzikaal genot.

Deze debuutplaat betovert dan ook van begin tot eind, gedurende de ingetogen passages en de verschroeiend epische climaxen, tijdens elke emotionele aanslag op ons gestel. Telkens zitten we vol genoegdoening aan de stereo gekluisterd. Het mag dus duidelijk zijn, wij zijn gesteld op dit avontuurlijk indierock-plaatje. Meer nog, we weigeren het pertinent uit onze cd-speler te verwijderen. Verslaafd zijn we. Nu u nog.