The Twilight Sad - Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave

Fatcat Records

In 2007 wist de Schotse band The Twilight Sad al te overtuigen met het debuut ‘Fourteen Autumns & Fifteen Winters’. Sinds dat sprankelende en intense debuut is er veel gebeurd met The Twilight Sad. Zo zagen ze na het tweede album ‘Forget The Night Ahead’ (2009) bassist Craig Orzel de band verlaten en tourden ze met onder andere Mogwai. Een derde album (‘No One Can Ever Know’, 2012) bevestigde vervolgens dat ze ook zonder Orzel bestaansrecht hadden. Nu is het tijd voor album nummer vier.

Was het op ‘Fourteen Autumns & Fifteen Winters’ goed te horen dat de songs leunden op door jams ontstane composities van gelaagd en met effecten doorspekt gitaarwerk, op de opvolgers kregen de songs duidelijk meer structuur. De gitaarlagen van Andy MacFarlane werden hier en daar afgepeld om plaats te maken voor een rijker geluid, maar waren nog altijd subtiel  aanwezig. Op ‘Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave’ is dat niet anders. Vooral in Last January en I Could Give You All That You Don’t Want is dat goed te horen.

De Schotten integreren op hun vierde langspeler zo nu en dan ook elementen van buiten het eigen geluidsuniversum. Het beste is dat terug te horen in de intimiderende en indrukwekkende opener There’s A Girl In The Corner. Zo had het gitaarloopje, waarmee het liedje begint, van Interpol kunnen zijn en hebben de baslijn en opbouw parallellen met Radioheads All I Need. “Is het dan niet gewoon een slappe kopie?”, horen wij u zich terecht afvragen. Nee dus! Het laat ook nu vooral één geluid horen: dat van The Twilight Sad, en die is nog altijd erg donker van aard.

De thematiek van ‘Nobody Wants to Be Here and Nobody Wants to Leave’ sluit daar naadloos op aan, en gaat vooral over de problemen binnen een (stervende) relatie. Zanger-tekstschrijver James Alexander Graham weet daar prachtige en rake teksten van te smeden. “You will never tell me exactly what you want / You don't see our things / We lose them all / So we dance to save them all / We ask to save them all / We try to save them all”, zingt hij in het prachtige, door buzzende synthesizers en knallende drums gedreven juweel It Never Was the Same.

Wij lichten er hier slechts twee van de tien indrukwekkende liedjes uit. Het is aan u om de rest te gaan ontdekken. Maar wij zijn er heilig van overtuigd dat ook u na enkele grondige luisterbeurten slechts tot één conclusie kan komen: dit vierde album van The Twilight Sad zal de geschiedenisboeken in gaan als een meesterwerk.