The Unthanks - Last

Rough Trade

Zondagmorgen. Niets hoeft, alles kan. Buiten is het stil, geen toerende wagens, geen haastige treinreizigers, lege stoepen, een geurende kop koffie. De ratrace is stilgevallen, de deur van het paradijs op aarde staat op een kier. Daar hoort een soundtrack bij. Van The Unthanks bijvoorbeeld.

Less is more. Een adagio dat een tijdje belangrijk leek, maar in de praktijk moeilijk vol te houden bleek. De mens heeft kennelijk bij tijden nood aan overdrijving, aan enthousiasme, "wants to go loose". Zover zijn ze bij de Unthanks kennelijk nog niet gekomen.

Op hun vierde cd 'Last' duiken de zusjes Rachel en Becky Unthank gretig in de ten huize Unthank blijkbaar overvloedig aanwezig zijnde songbooks uit Noord-Oost-Engeland. Is in de folktraditie de afwisseling tussen tragere ballads en heel erg uptempo muziek (lees : volksdansmuziek allerhande) vaste prik, dan blijken de Unthanks exclusief gekozen te hebben voor het tragere werk.

Dat levert een hele cd superrustige muziek op: heldere, rustige pianotoetsen dragen de meeste nummers, doorgaans ondersteund door een leger strijkers in alle maten en vormen. Allemaal heel gaaf maar een zekere monotonie dreigt toch. De songs lijken immers volkomen inwisselbaar. OK, dat is sowieso het probleem met songs die terugvallen op folkpatronen maar door zo exclusief voor piano en een erg schaarse intrumentatie te kiezen, wordt het euvel toch nog eens duidelijk benadrukt.

Of het nu gaat om de traditional Gan To The Kye, het titelnummer Last of de cover van het recente Give Away Your Heart, het is steeds meer van het hetzelfde. Enkel de mooie versie van Tom Waits No One Knows I'm Gone steunt duidelijker op een fijne, akoestische gitaar en dat klinkt na vijf nummers haast als een ware verademing.

Meteen volgen My Laddie Sits Over Late Up en Cannie Hobbue Elliot, zowaar een korte vorm van kinderlijke vinnigheid, weliswaar nog steeds binnen de heel rustige Unthanksnormen.

Een grote verdienste van 'Last' is ongetwijfeld dat de de Unthanks erin geslaagd zijn oude traditionals en recenter werk uit de catalogi van belangrijke artiesten uit de rockmuziek (Tom Waits, King Crimson) naadloos in elkaar te weven met veel respect voor het origineel. Meer zelfs, ze slagen erin door hun aparte lezing de songs een nieuwe (diepere ?) dimensie mee te geven.

Muziek voor het paradijs ? Misschien wel, maar laat ons toch nog maar even op aarde.