The Unwinding Hours - The Unwinding Hours
Chemikal Underground Records
Bands komen, bands gaan. Net als het leven dient die cyclus gerespecteerd te worden. En als bands komen te gaan, wordt er al wel eens een traantje weggepinkt. Zoals wij bijvoorbeeld deden toen Aereogramme er de brui aan gaf. Hun muziek is nog steeds uniek, hetgeen op zijn beurt verklaart waarom succes uitbleef: ze was gewoon niet in de reguliere vakjes onder te brengen. En nu is er dus The Unwinding Hours, opgestaan uit de as van Aereogramme.
Bij het heengaan van de Schotse band vroegen wij ons al af wat er nu moest worden van Craig B. De andere leden hadden allemaal wel iets waar ze mee bezig waren, maar voor Craig B. was die band een houvast, een anker in zijn woelig bestaan. Maar er is nog gerechtigheid in deze wereld en dus startte Craig samen met voormalig kompaan, Aereogrammegitarist Iain Cook, een nieuw project op. The Unwinding Hours waren een feit.
Net op het moment dat de cd bij ons in de bus viel, stond Hannelore Knut op de voorpagina van een niet nader genoemd krantenmagazine en meteen vroegen we ons af of het Vlaamse topmodel op één of andere manier iets te maken had met het gelijknamige openingsnummer (Knut) van de plaat, dat van ingetogen uitgroeit tot groots, van piepklein tot reusachtig.
En dat is iets dat op wel meer songs terugkomt. Luister maar naar There Are Worse Things Than Being Alone dat begint met enkel een akoestische gitaar en violen om dan uit te groeien tot de muzikale versie van een orkaan. Cook laat zijn gitaren razen als een tornado.
Craig B. is duidelijk nog niet verlost van zijn demonen en als dit het gevolg daarvan is, kunnen we daar alleen maar blij om zijn. Ook The Final Hour past in dat rijtje. In die mate zelfs dat onoplettende luisteraars die net de volumeknop iets meer open draaiden, wel eens voor een oorverdovende verrassing kunnen komen te staan.
Niet alle nummers zijn zo groots opgezet. Solstice is een prachtig miniatuurtje met enkel akoestische gitaar en piano waarover B. zijn melancholische zang laat weerklinken. Peaceful Liquid Shell trapt je van bij de aanvang herhaaldelijk in de onderbuik met donkere bassynths die geleidelijk aan worden opgeluisterd met drums en gitaren die opnieuw dat kenmerkende geluid van Iain Cooks gitaar doen weerklinken. Dit resulteert in een nummer van een bijna pijnlijke schoonheid, waarin elk detail klopt.
Het is moeilijk om onszelf hier niet voorbij te draven en ons te buiten te gaan aan een overdaad aan superlatieven. Want over elk nummer op deze plaat kunnen we niet anders dan in de wolken zijn. Er zijn sterren die iets minder schitteren dan de anderen, maar is het niet precies dat waardoor een open hemel ’s nachts zo fascinerend is?