The Vaccines - English Graffiti
Columbia Records
De levenswandel van The Vaccines volgt het patroon van een doordeweekse tiener: van jong en dartel naar "twentysomething" en de weg een beetje kwijt. Hun derde album 'English Graffiti' is nooit slecht, maar wordt ook zelden onvergetelijk.
Toen we The Vaccines leerden kennen, was de band een echte verademing in de lading Britse indierock die op ons afgevuurd werd. Songs haalden zelden de kaap van de twee minuten, wat de drang naar meer alleen maar versterkte. Want aan messcherpe refreinen hadden de jongens geen gebrek. We konden ons alleen maar inbeelden hoe de opnamesessies toen verliepen, maar we gokken dat de pintjes rijkelijk vloeiden en er tussendoor een balletje getrapt werd. Op 'English Graffiti' hebben we indruk dat het bier werd ingeruild voor goedkope wijn en dat ze hun vrije tijd doorbrachten met natuurdocumentaires op tv.
Het leutige, speelse kantje is er een beetje afgevijld. In hun zoektocht naar nieuwe ideeën lijken ze net iets te hard hun best te doen. Minimal Affection zit boordevol toffe ideeën, maar mist punch en vloeit nogal gemakkelijk weg. En single Dream Lover lijken ze er vooral te hebben ingestoken voor de krachtige gitaarrif, zonder veel meer. Wij beweren niet dat The Vaccines een kopie van hun eerste plaat hadden moeten maken; we hadden alleen gehoopt dat de nieuwe ideeën ietwat inventiever waren geweest.
Opener Handsome is vintage Vaccines en had zo op die nog steeds fantastische debuutplaat gepast: kort, gebald en beschikkend over een huppelrockmelodie die een dansvloer probleemloos in de fik steekt. De tongue-in-cheek-arrogantie is gelukkig ook nog aanwezig. "I'm as awful as they come oh what a pity / So I thank the lord above that I am pretty", zo bewijst zanger Justin Young dat hij van valse bescheidenheid weinig last heeft. 20 / 20 steekt er bovenuit met zo'n dijk van een The Strokesrefrein en een beat waarvoor ze leentjebuur hebben gespeeld bij Diane Young van Vampire Weekend.
Andere songs grijpen dan weer net iets te gemakkelijk terug naar de oude succesformule zonder de kwaliteitstoets te doorstaan. Radio Bikini is het duidelijkste voorbeeld in die categorie. Dan toch liever de meer experimentele The Vaccines 2.0, zoals de geslaagde melancholische sfeer in (All Afternoon) In Love en Want You So Bad. Maybe I Could Hold You klinkt dan weer heel klef, alsof elk moment in ware 'Tien Om Te Zien'-stijl de aanstekers de lucht inkunnen. Al past dat dan weer wel bij de keuze van songtitels, waarvoor we hen op deze plaat sowieso kunnen buizen.
Er is niets mis met een plaat vol songs die "goed zonder meer" zijn, maar als The Vaccines deze plaat in de Engelse pers beschrijven als "genre-defining", dan verwacht je toch net dat tikkeltje meer.
The Vaccines spelen op zondag 28 juni in The Barn op Rock Werchter.