The Van Jets - Halo

Belv?d?re Records

The Van Jets hebben een nieuwe plaat gemaakt. En ze klinkt geenszins zoals je zou verwachten. Eerste single Here Comes The Light was in deze al een indicatie: The Van Jets hebben zichzelf heruitgevonden en hebben de synths hun intrede laten doen. 

Dat wil niet zeggen dat er geen gitaren meer op ‘Halo’ te horen zijn. Het zijn er gewoon minder en het is een andere soort gitaren: synthetischer, op het eerste gehoor minder herkenbaar als gitaren. 

Om mee vorm te geven aan dit nieuwe geluid werd Jeroen De Pessemier, ook wel gekend als Papillon van The Subs, in de arm genomen. The Van Jets verkasten naar Parijs om daar in het hartje van Montmarte aan een plaat te werken, in de studio van Phillipe Zdar van Cassius. Spelplezier en spontaniteit stond voorop. Grenzen werden verlegd. Alles kon en alles mocht.

En dat spelplezier spat van de plaat af. ‘Halo’ baadt in het licht. - ook letterlijk trouwens gezien de hoes van de plaat licht geeft in het donker – en het ene vlotte dansbare nummer volgt het andere op.

Here Comes The Light is een leuke single en een vlotte intrede tot het nieuwe geluid, maar de andere nummers zijn toch nog van een hoger niveau. Tweede single Danger Zone nodigt van bij de eerste luisterbeurt uit tot meezingen met het refrein en Broken Bones herinnert ons aan het korte tijdperkje van MGMT, maar dan wel de MGMT van ‘Oracular Spectacular’.

In Mystify, een erg ambitieus nummer zo ergens halverwege de plaat, horen we zowaar een gitaarsolo. En dat lijkt het startschot voor een tweede plaathelft waar de gitaar weer prominenter op de voorgrond staat. Gitaar in een hutsepot met synths uiteraard. De opbouw van Mystify is erg sterk, tot en met het knallende einde. Een hoogtepunt.

Nog zo'n hoogtepunt is Cherry, een gedoodverfde toekomstige single. Cherry is een expliciete song over goedmaakseks en het luidt dan ook: "You’re playing it hard / and girl it turns me on / Playing your part / doing your dirty talk / Oh baby let’s hit the bed and it’s peace on earth / as it is in heaven". Daar is weer dat plezier.

Afsluiter Zodiac is dan weer een song waarbij je vijf minuten zit te wachten op een uitbarsting die nooit zal komen. Maar wel een verdomd goede song.

Kortom: ‘Halo’ is een leuke, plezierige en ook wel goede plaat geworden. Precies wat The Van Jets voor ogen hadden dus. Of ze beter is dan voorgangers ‘Electric Soldiers’ en ‘Cat Fit Fury’ is moeilijk te zeggen. Die zijn anders.

Wellicht zullen fans van het hardere gitaarwerk van de groep afhaken. Anderen zullen dan weer aangenaam verrast zijn. De toekomst zal moeten uitwijzen in welke vorm The Van Jets de meeste eeuwigheidswaarde hebben.