The Van Jets - Welcome To Strange Paradise

Sony

Een goeie titel is al de helft van het werk. ‘Welcome To Strange Paradise’ is een goeie titel, want het maakt ons nieuwsgierig naar wat er op die vierde van The Van Jets te horen zal zijn én bovendien omschrijft de titel, zo weten we na ettelijke luisterbeurten, perfect wat er te horen is op die plaat.

Het is maar zelden zo dat de vierde plaat van een groep hun beste is, maar The Van Jets hebben het ‘m geflikt. Bij eerdere platen hadden we altijd het gevoel dat er een nummertje of twee te veel op stond, dat gevoel hebben we hier niet. Zowat elk nummer op ‘Welcome To Strange Paradise’ zou een single kunnen zijn.

Bovendien weten The Van Jets ook waar ze ’t over willen hebben en weten ze ook welk soort groep ze willen zijn. Ze hebben een boodschap, maar ze willen die al feestend brengen. Als we dan toch ten onder gaan, dan doen we dat wel op een plezierige manier, die gedachte. Of zoals in de openingstrack: “Welcome to strange paradise/you won’t believe your eyes/It’s the party that’s never over.”

En toch is ‘Welcome To Strange Paradise’ ergens ook een sombere plaat. Een plaat over de planeet waarop we nu leven en hoe we die naar de kloten hebben geholpen. Zoals in Utopia waarin Johannes zingt “Would you like another world/with colors you could smell and taste?/Please come along”.

Het gaat op deze plaat over milieuvervuiling, over global warming en over hoe de mens de planeet naar de verdoemenis helpt, maar nooit écht, altijd zijdelings. Wie de tekst niet wil analyseren, kan bijvoorbeeld gewoon loos gaan op die heerlijke riff in The Sound Of Sea en kan bij de groovy single Two Tides Of Ice gewoon aan iets moois van Gorillaz of Child Of Lov denken.

Muzikaal hebben The Van Jets geen brute ommezwaai gemaakt, maar ze hebben wel de volgende stap gezet in de evolutie die ze hadden ingezet op ‘Halo’. De gitaar is er nog wel, maar vaak is de synthesizer belangrijker. Soms is het vaak niet uit elkaar te houden welke geluiden nu uit de gitaar komen en welke uit de synth.

Echte artiesten stelen al eens, zoals Johannes zingt in de kale, maar mooie afsluiter Nighttime Daydream en als we ons niet vergissen heeft hij ook zijn eigen devies ter harte genomen in Utopia - met die baslijn in de intro die wel erg aan Pumped Up Kicks van Foster The People doet denken.

Shit To Gold, dat net als Pixies' Where Is My Mind? begint met een "STOP", is tot slot behalve een nummer dat zich van bij de eerste luisterbeurt in je hoofd plant ook het bewijs dat The Van Jets zichzelf al eens kunnen bekijken door een ironische bril. Want ze zingen “We’re turning shit to gold/it’s on your radio”, alsof ze het zelf nog steeds niet geloven dat ze de gemiddelde luisteraar van Studio Brussel aan hun voeten hebben liggen, ondanks hun vreemde muziekjes.

The Van Jets gaan ongetwijfeld weer een drukke festivalzomer tegemoet en hebben daarvoor met ‘Welcome To Strange Paradise’ de perfecte plaat onder de arm. Geen nummer te veel, catchy as hell en ideaal om feestend op ten onder te gaan.