The Very End - Turn Off The World

Steamhammer

“Eins, zwei, drei, vier : The Very End is near”. Zo begint 'Turn Off The World', het nieuwe album van The Very End. Maar dan vragen we ons af : Het ultieme einde van wat? Alvast niet het einde van de illustere doch legendarische Duitse thrashmetaltraditie, zo blijkt.

Angela Gossow, de welbekende en bekoorlijke blonde zangeres van Arch Enemy beveelt deze band alvast terecht warm aan. Hoewel The Very End momenteel langharige onderdanen zijn van Angela Merkel, kan je hun stijl moeilijk plaatsen onder de traditionele Duitse thrashmetal. Wanneer we even door het plaatje scannen horen we al snel dat de riffs en sfeer van de plaat erg Amerikaans aandoen terwijl de zang en melodie dan weer Noordelijker, in Scandinavische sferen, te zoeken zijn.

Dat deze mannen geen nieuwelingen zijn in de muziekindustrie valt goed te merken aan de hoge kwaliteit. De band weet maar al te goed waar ze mee bezig zijn. Bassist Marc Beste meet zichzelf met The Very End een heel andere stijl aan dan hij gewend is bij Onkel Tom Angelripper, het humoristische projectje van Sodom frontman Tom Angelripper. Ook zanger Goosses en gitarist Bogdanski zijn niet bepaald aan hun proefstuk toe.

Beginnen doet The Very End met Splinters. Een toch wel southern-rock-aanvoelend lijntje leidt je naar de hevige drums en zware distorted gitaren. Splinters is één van die nummers die op je groeien: hoe meer je er naar luistert, hoe beter hij in elkaar lijkt te steken en hoe meer je het op het eerste gehoor niet zo speciale nummer gaat waarderen.Ook The Last Mile is zo'n nummer dat je bij de keel grijpt en je dwingt er een hele middag mee in je hoofd rond te lopen, hoewel het niet zo'n enorm memorabel nummer is.

Aan Malestrom heeft de band echter de vingers verbrand. The Very End laste dit relatief rustigere nummer in, in de hoop meer afwisseling te genereren op de plaat, maar de rustige gitaren en tempowisselingen halen je helemaal uit de zorgvuldig opgebouwde dynamiek van deze cd en laten je gedesoriënteerd en ontnuchterd achter.

Over het algemeen moeten we mevrouw Gossow gelijk geven : The Very End is een goede band die degelijk materiaal weet te brengen geschikt voor het grote publiek. Toch zijn hier en daar nog wat kleine opmerkingen te maken zoals de grote domper die rustige nummers als Malestrom en bepaalde, verkeerd ingecalculeerde tempowisselingen op de plaat zetten. De band heeft genoeg “balls of steel” om het ver te schoppen in de harde thrashwereld.