The Victorian English Gentlemens Club - Love On An Oil Rig
This Is Fake DIY Records
Wie hoopte met een bandnaam als The Victorian English Gentlemens Club een British Sea Power-kloon te krijgen, is eraan voor de moeite na 'Love On An Oil Rig', de tweede langspeler van het Cardiffse viertal (voorheen drietal). Cardiff ligt trouwens in Wales, niet in Engeland. Een kleine nuance inderdaad, en dus geheel terzijde. Want wat nuance betreft, zijn we hier aan het verkeerde adres.
“Love on an oil rig was important”, opent het album, zonder veel compassie. Meteen weten we waar het om draait: donkere, über-Britse ongein die liefst niet te intelligent uit de hoek wil komen. Niets mis mee, en al helemaal niet als het spontaan gebeurt, maar het is toch vaak zoeken.
Thematisch lijkt TVEGC iets kwijt te willen over (mannelijke) eenzaamheid – of eerder: de drang naar (vrouwelijk) gezelschap. De titelsong zegt in dat opzicht genoeg. Zo ook Driver's Companion (“You will find that your mind is dry, dry like the desert”), of Periscope Envy. Het verhaal over duikbootmatrozen die vechten om de periscoop creëert tastbaar onbehagen. Met de cabin fever die daar van af druipt, zou de song een gewéldig benauwende videoclip kunnen opleveren.
De dreigende atmosfeer die als een mistbank bij nacht over de plaat hangt, heeft veel te danken aan de meerstemmigheid. De meest geschifte flarden zijn net die waar de hele band door elkaar schreeuwt, brult, fluistert, zingt, of op welke manier ook stemgeluiden voorbrengt. De drum, van zijn kant, raast alsof hij achterna gezeten wordt door een roedel wolven, en wil enkel van minder weten om te controleren hoe ver ze nog achterblijven. Gooi daar harddoorgedreven distortion bovenop, en alles en iedereen is hopeloos verloren.
Maar ondanks dat onbehaaglijke kantje, is 'Love On An Oil Rig' net zo goed aangenaam om te beluisteren. Zo slaagt Watching The Burglars er met zijn gezamenlijk gescandeerde “Fire, ice, and everything they throw at you” als refrein wonderwel in verdomd catchy te zijn na enkele keren de trommelvliezen te teisteren.
Even dwars als rechtdoor, en met een dreigende glimlach: zo hebben wij onze muziek graag. Wel jammer dat niet alle songs van hetzelfde kaliber zijn, want los van de sfeer zwalpt de plaat over de hele lijn tussen sterk en vergetelijk. Hadden wij beroepshalve niet ruim de tijd genomen om de plaat te leren kennen, dan lag ze waarschijnlijk na één luisterbeurt links. Nu krijgen we er bijna niet genoeg van. Begrijpe wie kan.