The War On Drugs - Wagonwheel Blues

Secretly Canadian

Een plaat maken enkel voor jezelf, om een uitweg te zoeken voor je gevoelens of wat dan ook, er valt iets voor te zeggen. Toch moet het voor een band hard om horen zijn dat het werk dat je net hebt afgeleverd het publiek onverschillig laat. Niet dat dat het geval is bij ‘Wagonwheel Blues’ van The War On Drugs.

In het traditionele cd-boekje staan zes mensen als muzikanten binnen de groep vermeld. Wie de liner notes echter van dichtbij bekijkt, zal merken dat vooral Adam Granduciel en Kurt Vile de dienst uitmaken. De heren gebruiken gitaren, toetsen, blaasinstrumenten en drums om te komen tot een wel heel origineel geheel. Aanvankelijk vraagt het resultaat wat gewenning, maar wie zich laat overtuigen, raakt onvermijdelijk verslaafd.

Niet eenvoudig om dit plaatje te beschrijven, maar als je de stem van Bob Dylan neemt en het doordrammerige van The Dream Syndicate (die lang uitgesponnen, steeds herhaalde riffs) in een bad van galm onderdompelt (denk aan de laatste British Sea Power), kom je ergens in de buurt. Ook Bruce Springsteen en Neil Young werden al opgegeven als referenties en daar kunnen we eveneens inkomen. Vast staat dat het een wel heel origineel geluid is waarbij de heren zijn uitgekomen.

Wat vooral verbazing opwekt, is het feit dat de plaat op geen enkel moment een minder moment vertoont. Of dat nu het enkel met akoestische gitaar opgestarte Coast Reprise is, dat uitmondt in door opdringerige drums opgejaagde gitaren, of het wat ingehouden There Is No Urgency, alles maakt even veel indruk. Ook voor instrumentaal werk (Taking The Farm of het psychedelische Reverse The Charges) draait The War On Drugs zijn hand niet om. En wonderlijk genoeg blijkt ook dat perfect te werken.

Wat ons betreft steekt Show Me The Coast nog ietsje boven de andere nummers uit. Dat heeft vooral te maken met die heerlijk aangehouden, steeds herhaalde riff. Het lijkt wel of er nooit een einde aan het nummer komt, en toch gaat het nooit vervelen. Als de muziek uiteindelijk toch wegsterft, heb je bijna spijt dat het voorbij is.

Het lijkt ons onvoorstelbaar dat deze plaat u onverschillig zal laten. Misschien hebt u er een grondige hekel aan. Of misschien omarmt u ze met veel liefde en kan u niet wachten om dit collectief ook eens op een podium aan het werk te zien. Het is in elk geval een plaat die emoties losweekt. En is net dat niet waar het in de muziek om te doen is?