The Waterboys - Modern Blues

Harlequin And Clown

Frontman Mike Scott liet in 2011 het erg intimistische, maar vreemd genoeg door de media bijzonder povertjes ontvangen ‘An Appointment With Mr Yeats’ los. En enige tijd geleden brachten de Waterboys nog een uitgebreide box van ‘Fisherman’s Blues' uit, een van de absolute klassiekers uit het imposante oeuvre.  In het kielzog daarvan was er ook nog 'Adventures Of A Waterboy’ waarmee Mike Scott de wereld rond toog.

Er was een tijd, ergens in de jaren tachtig, dat de wereld aan de voeten van The Waterboys lag. Dat is niet langer het geval. De glorieuze succesperiode van The Big Music is al een tijd voorbij. Tegenwoordig ligt de focus van Scott en zijn Waterboys meer dan ooit op songwriting als ambacht. Dat bewijzen ze op het nieuwe, maar bijzonder eigentijdse ‘Modern Blues’.

Met het kwieke Destinies Entwined laat de band meteen horen nog steeds erg alive and kicking te zijn. Hoewel je een redelijk vol rock-’n-rollgeluid hoort, met een opvallende rol voor hevige gitaarsoli, valt het gebruik van een aantal orgels in de achtergrond nog het meest op.  En dan is er die uit duizenden herkenbare zang en lyriek van frontman Scott.

Hij blijft een uitzonderlijk songschrijver. Dat valt op te maken uit November Tale. Net zoals goede wijn is dit een gerijpte song die het beste van Scott en zijn Waterboys verenigt. Knap om te horen hoe kleine accenten, zoals zachte streepjes viool meerwaarde kunnen opleveren. Een wat nostalgische terugblik vind je terug in I Can See Elvis waarin Scott vrijelijk graait in en citeert uit zijn culturele melting pot. Dat  gaat dan van Keith Moon achter zijn drums tot jazzgoden als Davis en Coltrane.

Blues blijft de hoofdmoot op dit album, zoals het naar The Doors neigende Still A Freak laat horen. In wezen is dit nummer een vrij basale, maar zeer functionele blues waarin aandacht wordt besteed aan viool- en orgel. Tekstueel niet echt een hoogvlieger, maar dat deert niet, gezien de band met dit soort nummers - bijvoorbeeld ook het met fijne gospelkoortjes aangevulde Rosalind (You Married The Wrong Guy) - probleemloos een massa kan ophitsen.

Het album wisselt wat af tussen hevige rocknummers en meer persoonlijke nummers, zoals het wat caleidoscopische The Girl That Slept For Scotland, waarmee Scott alweer het eerder vermelde ambacht onderstreept.

Met Beautiful Now staat er ook een goede, radiovriendelijke single op het album, terwijl The Nearest Thing To Hip naar zijn vorm doet denken aan de country met orgelrock van Van Morrison en tekstueel verwijst naar jazzgrootheden als Sun Ra, Miles Davis en Coltrane. Scott herinnert zich de oude cafés en de platenwinkels. die er nu niet meer zijn.

Met zijn sfeervolle, jazzy accenten en fijn saxofoonwerk verwijst de band naar het eigen verleden. The Waterboys waren zelf namelijk ooit the nearest thing to hip. Met ‘Modern Blues’ laat de band weten zeker nog niet afgeschreven te zijn, hetgeen geïllustreerd wordt met het dik tien minuten uitgestrekte Long, Strange Golden Road dat een mooi visitekaartje is voor de komende optredens. In wezen valt niet anders te besluiten dan dat het heilige vuur van de muziek nog steeds in The Waterboys brandt.