The Weepies - Sirens

Nettwerk

Zestien nummers staan er maar liefst op de nieuwe plaat van The Weepies. Vijf jaar na hun vorige plaat en getekend door de emotionele roetsjbaan die het leven soms is, barstte het Amerikaanse folkduo van de inspiratie. Maar zelfs dan blijft de leuze toch dat schrappen schrijven is, want nu worden de soms ijzersterke songs wat ondergesneeuwd door de mindere goden. 

En of het nu goed gaat met Deb Talan en Steve Tannen, het koppel achter The Weepies. De focus ligt weer helemaal op de muziek en niet langer op de enge wereld van harde diagnoses en ziekenhuizen. We flitsen even terug naar december 2013: Deb krijgt te horen dat ze borstkanker heeft. Een maandenlange, loodzware behandeling volgt. Ondanks alle muizenissen blijft de band wel verder schrijven en opnemen in de thuisstudio in Iowa. Zo vaak als ze kunnen en met behulp van een rist mooie gasten. De verlossing komt in de zomer van 2014: Deb heeft het vuile spook, genaamd kanker, uit haar lichaam verdreven.

Een overwinning voor de muziek, want nu is er dus 'Sirens'. Het vijfde album al voor The Weepies en het geluid klinkt nog steeds onmiskenbaar vertrouwd: meestal heerlijk tweestemmig gezongen folkpopliedjes, die het moeten hebben van hun eerlijkheid. Wij vielen ooit als een blok voor The World Spins Madly On en wie dat nog deed, zal op de nieuwe plaat zeker zijn gading vinden. De aftrap vinden we nochtans nog wat afwachtend. River From The Sky bijvoorbeeld is niet slecht, maar is nog wat te gezapig.

De eerste voltreffer is titeltrack Sirens, waar Deb wat meer in het voetlicht treedt. Een lied dat ook verwijst naar haar kanker. De sirenes waarover gezongen wordt, zijn zowel de halfgodinnen uit de Griekse mythologie die zeelui met hun fraaie gezangen naar hun ondergang leidden, als de sirenes van een ziekenwagen. Een donkere, zwaarwichtig album is dit evenwel niet. Want 'Sirens' bevat evengoed tekstueel hoopvollere songs als Never Let You Down en het door blazers opgeleukte Early Morning Riser. Qua song vinden we dat geen hoogstandje en dat geldt nog wel voor wat andere nummers. Fancy Things, Boys Who Want To Be Girls en Does Not Bear Repeating boeien ons minder en de cover van Tom Petty's Learning To Fly is best oké, maar geheel overbodig.

Voor ons kan er geen twijfel over bestaan dat The Weepies op hun best zijn bij samenzang. Het kippenvel borrelt op bij een bloedmooi liedje als Ever Said Goodbye, een beetje de erfgenaam van The World Spins Madly On. In dezelfde fraaie klas volgen Crooked Smile en Sunflower les. My Little Love is dan weer zo lieflijk dat je gewoon wel moet smelten. Ook de afsluiter, Volunteer, een cover van de Ier Mark Geary, is wondermooi.

Het leven van Deb en Steve leek lang op een sprookje. Twee singer-songwriters die elkaar ontmoetten, beginnen samen te werken en uiteindelijk ook verliefd worden en kinderen krijgen. Na het overwinnen van het K-woord neigt het meer naar een spannende roman. 'Sirens' is daarin een iets te lang, maar verder prima hoofdstuk.