The Windmill - The Continuation
Eigen beheer
Het Noorse proggezelschap The Windmill had ons na het fraaie debuut ‘To Be Continued…’ een vervolg beloofd. ‘The Continuation’ is de logische titel en laat een rijpe en creatieve band horen die ook op productioneel vlak progressie boekt.
Het korte titelnummer pakt meteen de draad op met een Camelachtige benadering van de instrumentale intro. Veel fluit dus, en Erik Borgens aan Andy Latimer ontleende, gloedvolle gitaarsound die de show steelt. In Not Alone is het Borgens diepe, sonore timbre als zanger die de fijngevoelige snaar raakt in een ballade over de eenzaamheid van een weeskind.
De eerste epic The Masque is een ode aan het escapisme waartoe we ons graag laten verleiden. De fluwelen stem van Morton Clason zingt geen hoogdravende Shakespeare, maar charmante minimalistische verzen zoals het refrein: "The masque / can help you / to escape from yourself / The masque / can take you away". Wat dan volgt is een gevarieerde muzikale excursie naar de gouden seventies zonder ook maar één moment gedateerd te klinken. Het gitaargeoriënteerde canvas wordt bijgekleurd met zachte tinten uit het hammondorgel.
Net als op het debuut zijn dromen ook hier een deel van de inspiratie. In de dicht tegen Jethro Tull aanschurkende miniatuur Giant Prize leidt het verhaaltje tot een bitterzoete constatering: "Week after week keeping spirits on top / But I think they lost my number / ‘Cause there are never any calls".
De ruim twintig minuten lange, drieledige suite The Gamer is de ultieme droom. Open Your Eyes vertelt over een jongen die geketend aan zijn console gevangen zit in een virtuele spelwereld. Hier komt de naïeve moralist in componist en tekstschrijver Jean Robert Viita naar boven: "Turn off the TV, put the Gameboy away / Just do it with no further delay / Because the World is really out there / Not just inside a box". Viita heeft er een meeslepende soundtrack bij geschreven waarin de toetsen en samenzang meer ruimte krijgen.
Het tweede deel Don’t Want To Leave This Room slaat een scherpere toon aan want houdt ons het perspectief voor van de gamer ("I’m getting pissed / They always need to argue"). Al snel geeft onze speler (een rol voor Viita) zich over aan waanideeën: Don’t you know who I am? / You must certainly feel some powers / I’m the master of games". De sax van Morton Clason en de honkytonkblues op de piano leveren ironisch commentaar.
In het slot One way out blijkt onze moralist een ex-gameverslaafde met een optimistische boodschap: "It’s not too late / I can rearrange my faith. / But I need a little help from you / To drag me on my way (…) / And the world is really out there as you tried to imply. / (…) It’s easy now to see what I really should have done".
‘The Continuation’ is een prima genreoefening voor de liefhebber van retroprog en sterke melodieën. Hopelijk krijgt het album op zijn beurt een waardig vervolg. Dus als we met zijn allen nu deze met fantasierijk artwork aangeklede schijf aanschaffen, dan is de continuïteit vast verzekerd.