The Wytches - Annabel Dream Reader

Heavenly Recording

The Wytches. Een psychedelisch surfrocktrio uit Engeland dat klinkt als Arctic Monkeys op hun obscuurste b-sides en Nirvana in een nevel van zombiefilms. Geen hapklare brok, hun debuutalbum. De eerste luisterbeurt verliep moeilijk. Sommige nummers lijken op het eerste gezicht inwisselbaar. Er staan enkele ijzersterke songs op 'Annabel Dream Reader', maar de toon is soms wat te dramatisch. 

In de intro van het geweldige Beehive Queen werpt de ene Egyptische riff zich over de andere. Iets wat vaker had mogen gebeuren op de plaat. We missen soms wat leadgitaar boven die langgerekte akkoorden. Verder in het nummer mekkert frontman Kristian Bell als een jonge Jack White over ronkende basriedels. Veel dynamiek ook.  

Op Weights And Ties, het eerste rustpunt van de plaat, horen we de gitaar huiveren als op een oude surfplaat. Bell toont zich hier ook een leerling van Leonard Cohen. Probeer maar eens niet Famous Blue Raincoat te horen in de zanglijnen. Maar hoe dan ook een aangrijpend mooie song.

De pathos komt het best over op Crying Clown. “And graveyard girls swinging a bag like a pendulum”, fluistert Bell ons toe, waarna een riff als een driekoppig monster uit de speakers barst.

Wat dit album mist is kleur. The Wytches schilderen vaak met dezelfde donkere tinten. Gelukkig is er dat orgel van co-producer Bill Ryder-Jones om de boel af en toe wat op te fleuren. En we mogen niet vergeten dat dit album in twee dagen is opgenomen, wat de sound een livegevoel geeft. De galopperende drums komen er fantastisch uit. Wel had Bells stem soms wat hoorbaarder mogen zijn, want hij heeft duidelijk iets te vertellen.

Dit album is een groeier, het duurt even voor je dat duistere kamertje in kunt waar The Wytches zo graag grasduinen. Maar eenmaal binnen kun je niet ontkennen dat hun rauwe energie je van tijd tot tijd van je stoel blaast.