Therapy? - Disquiet
Amazing Record Co.
Eigenzinnig, grillig en ongrijpbaar. Zo is de muziek te omschrijven waarmee Therapy? In de jaren negentig een Britse variant bracht op de Amerikaanse alternative-golf. De combinatie van punk, rock en heavy metal kon muzikaal vergeleken worden met de opgewekte klanken van Green Day, maar wist net als Nirvana tieners ook te boeien met een wat ernstiger laag. Met album nummer veertien hoopt de band te bewijzen nog steeds mee te tellen.
Sommigen spraken al van een come-back in het kader van een zogenaamde nineties revival. Feit is echter dat Therapy? Nooit is gestopt en met zekere regelmaat nieuw materiaal is blijven uitbrengen. Het werk van na de eeuwwisseling is vaak meer dan boeiend. Want dat alles zich inmiddels ver buiten de schijnwerpers afspeelt, hoeft niet per se te betekenen dat de kwaliteit van de muziek te lijden heeft. Albums als 'Shameless' en 'Crooked Timber' hebben dat bewezen. Ook 'Disquiet' lijkt z'n steentje bij te kunnen dragen.
De plaat kent twee hoofdstromingen: eentje met pakkende songs en eentje met spannendere nummers. In de eerste categorie, vooral vroeg op het album dominant, barst het van de single-kandidaten. Dat gaat vrij snel vervelen, mede door een soms saaie uitstraling zoals in Fall Behind. Alleen zou Therapy? Zichzelf niet zijn wanneer het naliet een interessante draai aan zulke liedjes te geven. Dat lukt bijvoorbeeld uitstekend bij Good News Is No News. Aanvankelijk lijkt dit een eenvoudige meespringer, maar een serieuze tekst zorgt uiteindelijk voor een diepere laag.
Halverwege de plaat gaat het roer langzaam maar zeker om. Het eerste signaal komt van het bittere toontje in Idiot Cousin, en krijgt meteen een vervolg met Helpless Still Lost, waarvan de titel al genoeg zegt. De trage zang in het refrein drukt een enorme moedeloosheid uit, maar is tegelijkertijd ook gewoon mooi. Vervolgens brengt de band Uiteenlopende smaken. Insecurity is opzwepend, maar ook hier spreekt vooral het refrein tot de verbeelding met vocalen a la Ozzy Osbourne. Vulgar Display Of Powder zit meer in de stonerhoek, terwijl Words Fail Me in alle opzichten die typische sfeer uit de hoogtijdagen van een album als 'Troublegum' oproept. Tot slot verdient Torment Sorrow Misery Strife nog aandacht. Dit up-tempo Bad Religion-achtige stuk zou niet misstaan als de nieuwe festivalhymne van de Noord-Ieren.
Zo weet 'Disquiet' ondanks een minder overtuigende start toch een plek op te eisen tussen de meest geslaagde werken van Therapy? in de nieuwe eeuw. Als hier al sprake is van een come-back, mogen we zeggen dat het geen onaangename is. Laat nu de festivalzomer maar komen.
Therapy? Staat 6 juni op Vestrock (Hulst, NL) en 22 augustus op Brussels Summer Festival.