These New Puritans - Beat Pyramid

Domino

Een cd vermomd als zoekplaatje. Dat is zowat de best mogelijke omschrijving voor wat u in handen krijgt wanneer u zich het schijfje van These New Puritans aanschaft. En dan hebben we het niet over muzikale verwijzingen. We zouden u al kunnen wijzen op interessante woordspelingen, maffe combinaties, intrigerende zaken, maar dan is de lol er voor u ook af. Dus beperken we ons, zoals het een degelijk magazine past, tot de muziek.

Eén ding staat vast: wanneer u beslist over te gaan tot de aankoop van dit plaatje, haalt u zich iets unieks in huis. In de media wordt er gerefereerd aan The Fall. Hoewel die vergelijking waarschijnlijk wel opgaat, doet dit plaatje ons evenzeer denken aan het betere werk van Canadese oerpunkers NoMeansNo wat betreft de muziek en meer recent, Hot Club De Paris wat betreft de teksten. De muzikale spielerei, de dwingende drums, de monotone zang, de serieuze ondertoon, de onderhuidse spanning, de herhaling, allemaal zaken die bij de eerste - nog steeds zwaar miskende groep - ook van het grootste belang zijn. Toch zijn er ook de nodige verschillen te ontdekken. Luister maar naar Numerology (Aka Numbers) en merk de subtiele toetsen op die het nummer een unieke sfeer geven.

Colours zet aan met een schelle riff die uitloopt in dwangmatige drums om uiteindelijk over te gaan in een onontkoombaar refreintje. Het komt er met andere woorden op neer dat je nooit weet waar je gaat belanden en dat geeft de nummers een unieke klankkleur. Steeds opnieuw word je verrast door de rare, vaak haakse bochten die de muziek door een snuifje toetsen of een vreemd gitaarloopje neemt.

Slechts enkele nummers zijn langer dan tweeëneenhalve minuut. De verveling krijgt zelfs niet eens de tijd om toe te slaan. C 16th + begint met een wat filmisch aandoend en uiterst beluisterbaar deuntje dat door zanger Jack Barnett vakkundig de nek wordt omgewrongen (figuurlijk wel te verstaan). Maar niet in alle nummers wordt gezongen als je het declameren van Barnett dat tenminste kan noemen. Doppelgänger laat bijvoorbeeld horen dat de zang niet meer is dan een toegevoegd instrument. Probeer dan ook geen betekenis te zoeken achter de teksten. Laat het geheel gewoon op je afkomen. Van alle nummers heeft Elvis nog het meest weg van een “gewoon” nummer, maar vergis u niet: ook hier zitten voldoende weerhaken en angels om u op het puntje van uw stoel te houden.

Het vraagt behoorlijk wat inspanning om deze plaat te gaan waarderen, maar wie houdt van avontuur, zal, nee moet deze cd gewoon in huis halen. U zal niet teleurgesteld worden.