These New Puritans - Field Of Reeds

Infectious Music Ltd.

Dat het geen doordeweeks album zou worden was te verwachten. En bij nader inzien past het ook wel bij deze band. Want ze durven wel, These New Puritans. We zijn er nog altijd niet uit of we het een over de hele lijn geslaagd album kunnen noemen, intrigerend is het alleszins wel.

Field Of Reeds



Ja, u mag het gerust weten: wij waren bijzonder benieuwd naar wat het gezelschap rond de broers Jack en George Barnett uit hun bijzonder goed gevulde mouwen zou gaan schudden. En de plaat ligt ook volledig in de lijn van de verwachtingen. Want niks muzikaals is These New Puritans vreemd.

En dus ging het kwartet aan de slag met neo-klassiek, ls je ‘Field Of Reeds’ al zo mag noemen. Want George laat zijn drums nog steeds knallen in een nummer als Fragment Two en brengt (gelukkig) ook wat leven in V (Island Song), dat ons waarschijnlijk anders niet de hele negen minuten bij de pinken had gehouden. Vooral de openingssekwentie, met Jacks niet echt boeiende stem, maakt het moeilijk om de skipknop niet op te gaan zoeken. En voorganger The Light In Your Name behoort ook al niet tot het beste wat TNP al produceerde. Min of meer om dezelfde reden.

Maar het aan Satie schatplichtige This Guy’s In Love With You zuigt je dan weer wel helemaal deze plaat binnen. Vanwege de eenvoud. Of misschien gewoon omdat het niet zo lang is als de hierboven vermelde songs. Hoewel, bij Spiral - logisch dat we aan Vangelis denken met die songtitel - of het daaropvolgende Organ Eternal zitten we wel op het puntje van de stoel. En die duren toch ook respectievelijk zes en vijfeneenhalve minuut.

En bij dat orgeltje past Jacks gewouwel dan als gegoten, al helemaal met die intrigerende bijgeluiden en de brug die door de strijkers wordt gemaakt. De lijn van die strijkers wordt daarna trouwens verder doorgetrokken en wordt nog eens extra onderlijnd door blazers. Benieuwd hoe ze dat op een podium gaan aanpakken. Of nemen ze meteen een heel orkest mee op tournee?

Voor Nothing Else gaat TNP dan weer de meer jazzy tour op. Een eenzame trompet en de staande bas lijken aanvankelijk de aanleiding voor een melancholisch hoogstandje, maar de song vervalt ergens halverwege in weinigzeggende soundtrackmodus en de aandacht ebt dan ook langzaam weer weg.

En dan blijven er nog Dream en het titelnummer over. Het eerste heeft weer die bevreemdende sfeer over zich, die TNP zo weet uit te buiten. En daarbij wordt aan Jack als zanger voorbijgegaan en is er een intrigerende, vrouwelijke stem die het overneemt. Het komt de song absoluut ten goede.

Het titelnummer creêert een zeker Koyaanisqatsi-sfeertje. We hoorden trouwens wel meer invloeden van Philip Glass en soortgenoten terug in deze plaat. Halverwege is er een kort, opbeurend intermezzo, waarna de donkerte weer toeslaat en het nummer steeds zwaarder lijkt te gaan wegen. Knap wel als geheel, maar ook niet voor de hand liggend.

Opnieuw zijn These New Puritans erin geslaagd te verbazen, te doen opkijken, vragen te stellen. ‘Field Of Reeds’ haalt, wat ons betreft, niet het niveau van ‘Hidden’, maar blijft wel bijzonder intrigerend en zal ongetwijfeld een speciaal, warm plaatsje in onze platenkast behouden.

These New Puritans spelen op 17 november op Crossing Border in Antwerpen.

22 juli 2013
Patrick Van Gestel