They Might Be Giants - Nanobots
Lojinx
Eigenlijk dachten wij dat They Might Be Giants na ‘Flood’ van de aardbodem verdwenen waren, maar Wikipedia spreekt dat ten stelligste tegen. Zestien studioalbums heeft het project rond John Flansburgh en John Linnell al opgenomen. Maar eigenlijk is er sinds 1990, het jaar dat ‘Flood’ en het bijhorende Birdhouse In Your Soul voor enige airplay zorgde, weinig veranderd. En dus blijven wij met een beetje een dubbel gevoel over deze plaat zitten.
Humor was toen ook al een belangrijke factor in de muziek van They Might Be Giants. Getuige de schitterende cover van Istanbul (Not Constantinopel), die de heren in ‘Flood’ integreerden en die helemaal niet – integendeel zelfs – uit de toon viel. Ook nu weer is er dus die (soms wat flauwe) humor die de muziek moet kruiden. Wat bijvoorbeeld te denken van Circular Karate Chop (inclusief de drie regels van de sensei, die regelrecht uit Horror MoviesI van The Bollock Brothers -nog zo’n zottenhuis- lijkt weggelopen).
Of de wat belegen salonrocker Call You Mom. Grappig voor even, maar lang blijft dat niet duren. En dan blijft enkel dat deuntje over. Let op: het is best onderhoudend, maar gaat niet dieper dan enkele millimeter.
En toch is het genieten van een song als Stone Cold Coup d’Etat, dat aan datzelfde te-ondiep-syndroom lijdt, maar toch op één of andere manier blijft hangen. Fantastische tekst trouwens: “It has that certain je ne sais quoi / It’s a stone cold coup d’état”. Vraag ons niet waar het over gaat, want dat blijft na ettelijke luisterbeurten nog steeds onduidelijk, maar het deuntje blijft wel hangen. Trouwens ook Insect Hospital (die gitaarsolo) en The Darlings Of Lumberland (de algehele mafheid inclusief blazers, accordeon en andere ongein) charmeren.
En dan zijn er de typische TMBG-secondensongs. Dingen – dingetjes eigenlijk – als Destroy The Past (zestien seconden), het smachtende Decision Makers (ook al zestien seconden) of het aan de Beach Boys verwante Nouns, waarin TMBG zich in zeventien seconden afvragen wat er in godsnaam gebeurd is met de zelfstandige naamwoorden. Of hoe nonsens echt onzinnig kan zijn. Deze plaat staat er bol van. Alsof ze elk (begin van een) idee opnemen, ongeacht het verder uitgewerkt zal worden. En dat doen ze dus al zestien platen lang.
Het is allemaal al lang niet nieuw meer, hoewel – en dat geven we eerlijk toe – het een plaat is, die ons weer deed teruggrijpen naar ‘Flood’ en aldus warme herinneringen opriep. Maar of ik de zestiende kopie daarvan zelf zou kopen? Wel…