Thurston Moore - The Best Day
Matador Records
En daar is Thurston Moore weer met een bloedeigen soloalbum: ‘The Best Day’. Voor wie nog altijd loopt te treuren om de split van Sonic Youth, is deze plaat een opkikker: ongewone, rammelende akkoorden vliegen je om de oren. Maar er is meer …
Skip bijvoorbeeld naar nummer drie, Tape: een song zonder elektrische gitaar, maar met twaalfsnarige, akoestische stuks en een bescheiden bas in de achtergrond. Bloeit open als The Byrds meet Steve Reich, en glijdt dan richting psychfolk. Moore’s tekst is gedrenkt in nostalgie en superherkenbaar: “One more track / Listen to this till I come back.” Een eresaluut aan de mixtape en de vreugde van muziek ontdekken.
Van nostalgie gesproken: Moore wil met zijn plaat iets positiefs uitdragen. En laat daarvoor geen kansen liggen. De cover zegt genoeg: een prachtige foto waarop Moore’s moeder met haar hond poseert in een meer. Genomen door zijn pa in de jaren veertig. En dan is er nog de titel van de plaat, en de Thurston als jonge rakker op de hoes van de opgewekte single The Best Day. Wie ontdekt trouwens de knipoog naar Spoonful?
Zelfs het duistere Forevermore komt uiteindelijke neer op: “Animals they sing and adore you […] That’s why I love you forevermore.” Het instrumentale middenstuk van het nummer verraadt de hechte kracht van Moore’s nieuwe band. Met naast SY-drummer Steve Shelley en zijn hondstrouwe grooves Moore’s Londense buurman James Sedwards en My Bloody Valentine-bassiste Debbie Googe.
Detonation is de strafste aanval op je gehoor. Al duurt het maar drie minuten. Niets op de plaat blijft zo hangen als het nerveuze gitaarsymfonietje, dat laag op laag bouwt en subtiel varieert. We horen echo’s van The Fall en Wire, maar die ene passage kan maar van één man komen …
Nadat Vocabularies onopvallend voorbijgaat, duwt Moore ons opnieuw onder. Deze keer in Grace Lake. Een opzwellende instrumental, waarin de gitaren van Moore en Sedwards elkaar het hof maken. Tot een loodzwaar akkoord explodeert en matenlang blijft nazinderen.
Met Germs Burn valt het doek. Moore verwijst net als op ‘Chelsea Light Moving’ naar wijlen Darby Crash, de zanger van de LA-punkband die hij zo bewondert. Het nummer luistert lekker weg, maar Moore’s voorspelbare lyrics en geforceerde stem gooien roet in het eten.
Een detail natuurlijk. Want na afloop van het album blijkt de gedachte die opdook bij ‘Chelsea Light Moving’ en ‘Last Night On Earth’ nog maar eens versterkt: zolang Moore en Lee Ranaldo platen van dit kaliber blijven maken, mogen ze Sonic Youth gerust onder het stof laten.
Thurston Moore speelt op 14 november in de Arenbergschouwburg in het kader van Autumn Falls.