Thurston Moore - Trees Outside The Academy
Ecstatic Peace
Een leven in het teken van de muziek, een leven in het teken van muzikale innovatie, dat is het leven van Thurston Moore. Hij is een stuwende kracht binnen het legendarische Sonic Youth, maakte deel uit van talloze andere projecten, runt een eigen platenlabel en heeft - zo zegt men toch - een huizenhoge collectie vinyl die van goed fout tot uitermate obscuur varieert. Wat velen echter niet weten, is dat hij nu en dan ook eens onder eigen naam ten strijde trekt, zoals ten tijde met ‘Psychic Hearts’, of zoals nu, met ‘Trees Outside The Academy’.
‘Psychic Hearts’ is ondertussen al meer dan tien jaar oud, maar klinkt nog even krachtig en sterk als toen. Hetzelfde lot lijkt ‘Trees Outside The Academy’ beschoren, al is dit album mogelijk nog sterker, omdat het een grote variatie en een redelijk ambitieus geluid met zich meedraagt. Verwacht ditmaal iets dat ondanks een grote mate van vertrouwdheid toch ook een nieuwe wending in de muzikale ideeën van Thurston Moore ontbloot. U vraagt zich af wat die nieuwe wending dan wel moge zijn, wij voorzien het antwoord: de akoestische gitaar en de viool. Jawel, op dit album hanteert hij voornamelijk de akoestische gitaar, terwijl studiogastheer J Mascis – ja, die van Dinosaur Jr. – af en toe een streepje elektrisch geweld mag toevoegen.
De grootste vernieuwing binnen het geluid is echter ontegensprekelijk de viool van Samara Lubelski. Nog nooit werd een viool zo conventioneel toegelaten in het geluid van enig Sonic Youth-lid. Niet dat de viool zozeer op de voorgrond treedt, maar het laat toch een duidelijke afdruk na op de plaat. Vooral op Off Work is de symbiose van de viool en Thurstons goddeloze gitaarmelodieën compleet. Een verhakkelde gitaar mag er tegen de viool aanschurken, waarna de viool op zijn beurt te gast is in een kenmerkend, maar prachtig stukje melodieus (akoestisch) gitaarspel.
Het belangrijkste aan dit album blijven, ondanks de ietwat onverwachte instrumentenkeuze, evenwel de songs. Dit zijn geen afdankertjes van de Sonic Youth-werktafel, integendeel. Zo durven wij met de hand op het hart zeggen dat het instrumentale titelnummer ‘Trees Outside The Academy’ een gedeelte van het laatste Sonic Youth-album ‘Rather Ripped’ simpelweg naar huis speelt. Ook de bekoorlijke, en zoals steeds atypische, melodieën van The Shape In A Trance of Honest James doen ons wel eens denken dat dit gerust Sonic Youth-songs hadden kunnen zijn. Al vinden we het eigenlijk net goed zo. Liever het snedige Wonderful Witches + Language Meanies dan What A Waste van op ‘Rather Ripped’. Of is dat appelen met peren vergelijken? Of is ‘Trees Outside The Academy’ gewoon een steengoed album dat Thurston Moore in topvorm toont? Laten we het bij dat laatste houden...