Ticket To The Moon - Ae Sense Of Life

Eigen beheer

‘Ae Sense of Life’ is de tweede worp van dit Zwitserse gezelschap, maar het is geen vlekkeloos album. Toch maakt Ticket To The Moon (afgekort tot 3TM) intrigerende muziek en dat kan van zowat alle nieuwe groepen uit de Alpenenclave gezegd worden, van Dawn en Clepsydra tot Cosmos en Zenit. Zou het aan het water uit de bergrivieren liggen?

Vergeleken met bovenstaande namen, brengt de band uit Basel heavier progrock. Ze worden al in één adem met Haken en Enchant genoemd, zeker na hun supporttour met de Canadese veteranen van Saga. Vooral Haken is een referentiepunt voor deze Zwitsers, want in beide gevallen hebben we te maken met een aanstekelijk eclectische sound. Maar de Londense groep heeft een betere productie, met name in het vocale departement.

Net als Haken, Riverside of Anathema brengt Ticket To The Moon geen typische progmetal. Atmosferische rock is een betere omschrijving, maar met metalinvloeden. Toch blijft het talent van toetsenist Matthias Zwick hier enigszins onderbelicht. Er zijn genoeg momenten dat gitarist Andrea Portapia met Zwick gedubbeld mocht worden. Het had de productie wat meer body gegeven en minder "indie" laten klinken.   

Het motto van ‘Ae Sense of Life’ komt van Charlie Chaplin: “We think too much, and feel too little”. 3TM zet op het tweede album inderdaad sterker in op emotie. Je verwacht het niet van Alpenbewoners, maar de zee is hier een metafoor voor wat we diep in ons voelen; de opeenvolging van golven symboliseert wat er echt toe doet in het leven en wat ons tot de mens maakt die we zijn.

The Call Within reikt meteen naar onze binnenkant en is met zijn pompende ritmes en snijdende gitaren een urgente albumopener. De zang klinkt wat dunnetjes; het dubbelen van de stemmen had hier soelaas kunnen bieden. De band heeft er met Portapia en drummer Daniel Gosteli twee in de gelederen, dus waarom hier geen gebruik van maken? Het was de overtuigingskracht ten goede gekomen in songs als Father (waarin de hoofdpersoon vertelt hoe zijn vader zich van een klif gooide) en Foetus.

Het instrumentale tweeluik Patient 730100 heeft daar minder last van. Het ingetogen, eerste deel verhaalt over onze drang naar conformisme, de tweede helft gaat een versnelling hoger en vertelt over de genezing en wederopstanding van de patiënt.

In het vierledige slotoffensief laat Zwick horen hoe goed hij wel is op de piano. De moeite is ook de climactische eindsequens in Hynkel, met een zinderende speech van de politieke activist die Charlie Chaplin ook was. Het is een humanistisch traktaat dat – zeker in het licht van de recente aanslagen – als een warmhartig pleidooi voor universele naastenliefde blijft hangen.  

Ondanks de tekortkomingen weet ‘Ae Sense of Life’ de aandacht vast te houden en op sommige momenten zelfs te schitteren. Met een externe producer zou een derde plaat wel eens de doorbraak kunnen betekenen.