Tim Hecker - Anoyo
Kranky
‘Anoyo’ of “de andere wereld” in het Japans, is het logische vervolg op ‘Konoyo’ (“deze wereld”): de plaat die Tim Hecker vorig jaar uitbracht. Om maar te zeggen dat de Canadees in feite een tweeluik presenteert met als rode draad het thema de dood en het gebruik van traditionele Japanse instrumenten. Het Gagaku-ensemble, waarmee de ambientminimalist en dronekunstenaar vorige plaat werkte, blijkt ook nu weer de bron voor het nieuwe werk.
Met ‘Anoyo’ maakt Tim Hecker dus een muzikale overstap naar de andere wereld. En dat blijkt een wereld van gemoedsrust. Eentje die langzaam binnenkomt bij de eerste strelende noten op de koto en met veel hoge, dromerige scapes de spiritualiteit opwekken. Geluiden worden in reverb gedrenkt, verknipt en in een eigen volgorde door elkaar gegooid zonder ook maar een seconde de serene sfeer van de traditionele live muziek te doorbreken.
De combinatie tussen het akoestische, Japanse spel en de digitale manipulaties en synthesizerdrones van Tim Hecker vormen een voortdurend dynamisch schouwspel. De sho- of ryutekifluit, bassnaren en hoge tokkels op de koto versterken elkaar in een opklimmende waas vol echo en herhaling in opener That World om naar het einde toe langzaam weer met de voeten op de grond te belanden. Het geeft enigszins een beeld hoe deze muzikale sessies tussen de Gagaku-artiesten (gespecialiseerd in Japanse keizerlijke muziek) en de klankwizard in een Mandalatempel in Kazouin hebben plaats gevonden.
Laat het vooral om inspirerende, intrigerende en soms enigszins bevreemdende muziek gaan. Het lijkt wel of de handtrommels in Is But A Stimulated Blur maar wat eigen herrie wensen te maken die niet echt te rijmen valt met de achterliggende, repetitieve drones. Over het algemeen weet Hecker echter de spanning van een improviserend spel ten top te drijven. De donkere, opwellende grondtonen en steeds sneller intredende percussie van Yoshiyuki Izaki in Not Alone lijken samen een heerlijke eigen dialoog te vormen waarin toch veel achtergrondbeweging zit.
Let wel op: als je niet met het abstracte ambientminimalisme van Tim Hecker (of soortgenoten) vertrouwd bent, zal je ook bij ‘Anoyo’ gegarandeerd verdwalen. Zeker wanneer de plaat naar het einde toe volledig lijkt weg te zweven, is het niet eenvoudig om bij de les te blijven. ‘Anoyo’ is dus een boeiende plaat die zweeft tussen verschillende werelden en culturen. Maar het is ook duidelijk het tegenbroertje van het meer verwarde en harde ‘Konoyo’. En zoals broer en zus bij elkaar horen, is het ook best om deze twee albums naast elkaar te plaatsen om de volledigheid ten volle te vatten. Bij de hoes met een vierkante wereld, die in het niets zweeft, mag je je eigen verhaal verzinnen.