Tim Kasher - The Game Of Monogamy

Affairs Of The Heart

Of het nu om zijn werk met de band Cursive, dan wel met de formatie The Good Life gaat, alle projecten van Tim Kasher getuigen van zijn passie en liefde voor muziek. Logisch dus dat dat ook geldt voor zijn eerste en voorlopig enige soloalbum. En het valt te betwijfelen of het toeval is dat de plaat over de teloorgang van de liefde gaat.

Het liefdesverhaal begint nochtans mooi. Voor zijn Monogamy Overture trekt Kasher alle klassieke registers open. Alweer geen toeval, want ook met zijn bands durft hij al eens klassieke invloeden tussen de respectievelijk pittige rock en melancholische luistermuziek toelaten. En nu we het toch over die bands hebben. Waarschijnlijk is het logisch dat de sound ons herinnert aan die van The Good Life én aan die Cursive, hoewel die laatste enkel echt aan de oppervlakte komt in Surprise Surprise, dat uitloopt op een venijnige gitaarrif.

In  A Grown Man gebruikt Kasher voor het eerst zijn stem. Aanvankelijk heb je de indruk dat je in een stuk van Shakespeare verzeild bent geraakt, maar eigenlijk is het gewoon de man zelf die zich afvraagt of hij eigenlijk wel volwassen wil worden. Ook de muziek heeft iets wilds en onbevangens. Tekstueel komt hij daar in There Must Be Something I’ve Lost trouwens op terug als hij zich realiseert dat “ the world don’t revolve around your prick”. Of hoe je als man nooit je jeugd ontgroeit.

Voor I’m Afraid I’m Gonna Die Here worden de blazers boven gehaald en voel je de verwachtingen die de jongeman koestert. Verwachtingen van zichzelf, van de liefde en van het leven in het algemeen, het leven dat hem toelacht. De blazers brengen die levensvreugde perfect in beeld. Ook in Strays, waarschijnlijk één van de beste songs van de plaat, is dat geloof in de liefde er nog, maar toch voel je al de reserves die de ik-persoon stilaan heeft opgebouwd.

Vanaf Cold Love loopt het helemaal mis met die liefde, ze verandert in afkeer. En in Bad Bad Dreams wordt de droom helemaal aan diggelen geslagen en nemen de hormonen de overhand, ook muzikaal. De man in kwestie haalt zijn gerief bij andere meisjes, ook al blijft hij zich daar schuldig om voelen (Gotta see a priest / Gotta go to confession).

De liefde is dus gedoemd om te mislukken en monogamie is een utopie, iets wat in de eindouverture Monogamy nog eens zwaar in de verf gezet wordt.

Je kan het er mee eens zijn. Je kan er aan twijfelen. Wat wel zeker is, is dat Tim Kasher met ‘The Game Of Monogamy’ de toon gezet heeft voor de weg die hij als soloartiest wil inslaan. En wij zijn maar wat graag bereid hem op die weg te volgen.