Timber Timbre - Hot Dreams

Full Time Hobby

Taylor Kirk van Timber Timbre heeft niet zo’n donkere bariton als Nick Cave, maar tekstueel steekt hij Mister Sunshine (zoals Cave door zijn Bad Seeds wordt genoemd) wel naar de kroon. Welkom in de verdraaide wereld van Timber Timbre!

De Canadezen zijn al aan hun vijfde plaat toe, maar blijven vooralsnog steeds net onder de radar steken. Nochtans beschikt de band over een geheel eigen, filmische sound en verdient ze beslist wat meer aandacht.

De plaat opent op perfect illustratieve wijze met Beat The Drum Slowly. De sfeer is spookachtig, theatraal, excentriek, maar ook bitterzoet. Kirk croont een tekst over vervallen pracht terwijl een akoestisch gitaartje, een ijl orgeltje en wat strijkers weerklinken: “Rainbow fountain showers / Crystal columns, silver tabloid entry / the celebrity cemetery / a faded trail of a golden age that flickered out into celluloid ashes”. Wat betoverend start, mondt uit in een dissonant, griezelig slot.

Wat een contrast met het titelnummer, dat een pak braver klinkt. Toch is een zekere dreiging in de tekst nooit ver weg. Het zijn de zoete stem van Kirk en het trage doowopritme die je op het verkeerde been zetten en zo is de song toch weer geslaagd.

De volgende twee songs zijn geschreven door Simone Schmidt. Zij levert met Curtains!?  een bevreemdende, mysterieuze track af. Bring Me Simple Men daarentegen heeft een grappige tekst en zet de macho’s in hun hemd. Dat het gezongen wordt door Kirk en niet door Romy Lightman of Mika Posen maakt het nog grappiger.

Ressurection Drive Part II is enkel een instrumentaal tussendoortje en de opstap naar één van de hoogtepunten: Grand Canyon. De strijkers van Posen roepen het beeld op van een zweefvliegtuigje boven de Colorado. In dat vliegtuigje fantaseert Kirk op luchtige toon over zijn sterfelijkheid. Alleen… zijn wij de enigen die de eerste noten van Rivers Of Babylon van Boney M hierin horen?

Nog beter is dan ook This Low Commotion over de pijn van het verlangen. “Baby you turned me on, than you turned on me”, klaagt Kirk en hij blijft proberen zijn geliefde te plezieren. Tegen beter weten in. Dat moet fout aflopen. En dat doet het ook, want in Run For Me heeft hij nog maar één goede raad voor zijn vrouw: lopen, schatje, loop voor je leven! Slechts occasionele pianotoetsen begeleiden Kirk en zo ontstaat weer de spanning tussen de muziek en de dreigende tekst.

Afsluiter is het instrumentale, van Lynchiaanse allures voorziene The Three Sisters. Bij gebrek aan tekst, zorgt de muziek hier weer voor de donkere sfeer op dezelfde wijze als in de openingssong. Een trucje? Misschien, maar wel effectief!

Dit is een zalige, onthaaste plaat die toch de nodige spanning bezit, een leuke soundtrack bij het naspel van een ondeugende vrijpartij terwijl de bliksem af en toe de witte, verkreukelde lakens oplicht en regen het slaapkamerraam geselt.