Tina Dico - Where Do You Go To Disappear?

EMI

Een tegenaanval op de IJslandse stilte. Zo beschrijft de Deense Tina Dico haar achtste album, dat ze opnam in Björkland in de plaats van in haar gebruikelijke habitat. Want het drukke Londen liet ze achter zich om de liefde van haar leven naar de eenzame natuur te vergezellen. En dan daar maar een volgend album opnemen, zeker? Of wat een verliefde kwezel toch niet allemaal doet voor de prins op het witte paard.

Een goede zet was het wel. Want de stilte die daar heerst, resulteert in een album dat energieker en spannender is dan wat we van de singer-songwriter gewoon zijn. Het extreemste voorbeeld is You Wanna Teach Me To Dance. Het leunt aan bij de betere popsongs - dat wil zeggen songs die langer dan drie minuten duren - waarbij haar stem wat aan die van diva J-Lo doet denken. Ook True North, over het IJslandse landschap, en We’re All Experts blijken gevaarlijk catchy. In een onoplettend moment zit je zo ongegeneerd mee te kwelen.

Dico, die vooral bekend staat om haar aandoenlijke lyrics, maakt op deze plaat meer ruimte voor de muziek, hetgeen resulteert in instrumentale solo’s, veel subtiele bijklanken en elektronische stemvervorming zoals bij Moon To Let. Gitaar, drums en keyboards, alles komt wat meer op de voorgrond.

Toch blijft er nog net genoeg ruimte voor veelzeggende teksten. Zoals in onze favoriet The World Is Perfect. Geschreven voor diezelfde prins waarin ze hem op geniale wijze prijst om zijn levenservaring: “You’ve been down at the bottom / Been to the dark side of the moon / Brought a suitcase back / Of withered seeds you’ve brought to bloom.” Ja, ook wij zijn romantische zielen.

Nog zo’n idyllisch lied is Tip Of The Iceberg, waar alle ballast overboord gegooid wordt en enkel een stem, piano en sporadisch tromgeroffel overblijft. Enkel jammer dat het geplaatst is net na en voor twee hevige songs, waardoor het zijn kracht deels verliest. Het had nochtans de ideale uitsmijter geweest.

Waar we gaan om "te verdwijnen" doet niet ter zake. Maar wel dat deze plaat tijdens onze verdwijning voor de gepaste achtergrondmuziek kan zorgen. Het doet dromen, herinnert aan verliefdheid, maar schudt u vooral op de gepaste momenten op vrolijke wijze wakker. Een schone achtste noemen wij dat.