Tindersticks - The Something Rain
City Slang
'The Something Rain’ is het negende studioalbum van Tindersticks . Het is een plaat waar we naar uitkeken, niet alleen omdat Stuart A. Staples één van onze favoriete bariton-fluisteraars is, maar ook omdat het nummer Medicine, dat hij eind vorig jaar als voorproefje de ether ingooide, licht verslavend bleek. De song klinkt even opwindend als de nummers uit hun beginperiode, zodat we durfden hopen op een album van hetzelfde kaliber als de twee titelloze debuutplaten van de groep.
Openen met een negen minuten durend spoken wordnummer is op zijn minst gewaagd te noemen. Chocolate gaat over een man die zich door een vrouw laat versieren in een kroeg. De droge vertelstijl van keyboardspeler Dave Boulter staat in schril contrast met de hilarische pointe: “There was a hard dick poking me in the eye”. De scene zou niet misstaan hebben in Nick Caves ranzige schelmenroman “The Death of Bunny Munro”. Blijkbaar houdt ook Staples wel van een vettig verhaal. Hoewel we een glimlach niet kunnen onderdrukken, duwen we bij de volgende beluisteringen van de plaat toch steevast op de fast forward toets.
Gelukkig grijpt Stuart Staples ons bij het tweede nummer wel meteen bij het nekvel. Show Me Everything begint sloom met een typische Tindersticksintro, waarna Staples’ donkere bariton je katapulteert naar een schemerige, rokerige bar waar je langzaam schuifelend in de armen van je geliefde de nacht wil ingaan. Eén kleine kanttekening maar. Zonder de bijdrage van zangeres Gina Foster, die al vaker te horen was op platen van de groep, zou het nummer volgens ons nog meer beklijven.
Haar stem plakt dan weer wel perfect op die van Staples in het melancholische This Fire of autumm. Ook hier horen we de heren op hun best. Staples laat zijn melancholisch stemgeluid dragen door de gitaar en de drums met als sidekicks de cello, percussie, saxofoons en een klarinet.
We vleien ons nog iets steviger tegen onze danspartner aan, langzaam bewegend op één tegel, om op te gaan in het wiegende A Night Of Still en ja, dit mag de ganse nacht doorgaan. Vooraleer de melancholie zelfs maar kan neigen naar meligheid is daar Medicine, het magistrale hoogtepunt van de plaat. Het nummer schittert nog meer nu we het horen als hart van het album. Dit is soul noir van de bovenste plank. Alles klopt: het arrangement, de sfeer, het ritme én de tekst. Dit is wellicht één van de beste nummers die Staples ooit schreef. Wij klasseren het alleszins onder de “z” van zeldzame nummers die de eerste keer al geweldig klinken maar bij elke beluistering nog net iets beter worden en met glans de twintig luisterbeurten test doorstaan.
De band laat dit hoogtepunt dan ook nog eens volgen door een bijna even sterk nummer. Het door de blazers ingezette Slippin Shoes blaast de plaat letterlijk nieuw leven in. Er mag voluit gedanst worden. Voor wie er ooit aan twijfelde: vrolijkheid en Tindersticks blijken toch te rijmen.
In Frozen gaan Staples en zijn kompanen even de noisetoer op en in combinatie met de door merg en been snijdende repetitieve smeekbede “If i just could hold you” blijkt dat wonderwel te werken.
Zeven en een half heerlijke minuten lang duurt vervolgens het intieme Come Inside, drijvend op de heldere klanken van de chrystal baschet (een instrument met glazen cilinders), virtuoos bespeeld door klassiek muzikant Thomas Bloch. De weemoedige blazers, de koorzang en de stem van Staples leveren de perfecte soundtrack voor het moment waarop de nacht over gaat in de ochtend maar je toch nog even wil verder dansen, bijna vergroeid met elkaar.
En wanneer het morgenlicht doorbreekt, geven de heren je voor je de koude wereld weer in moet als troost nog het instrumentale Goodbye Joe mee.
“Tindersticks Medicine, hét geneesmiddel voor al uw kwalen!” Eén maal daags te nuttigen, bij voorkeur voor het slapen gaan, samen met de zeven andere “pilletjes”! (Chocolate hoef je maar één keer in te nemen bij het begin van de kuur). Lees aandachtig de bijsluiter! Kan mogelijk verslavend werken.
Tindersticks stellen hun nieuwe plaat voor op 6 maart 2012 in het Concertgebouw in Brugge, onze dansschoenen staan al klaar.