Tiny Vipers - Life On Earth

Sub Pop Records

Met 'Life On Earth' heeft Tiny Vipers een moedige stap voorwaarts gezet. De traditionelere popnummers van het debuut hebben plaats gemaakt voor uitgebeende songs die nog verder van het platgetreden singersongwriterspad afdwalen. Het is een donkere, taaie en uitgesponnen cd, die menig luisteraar ongetwijfeld na een kwartiertje opzij zal schuiven, om hem daarna nooit meer een kans te geven. Maar wie niet bang is om deze harde noot te kraken, ontdekt de serene schoonheid die erin verstopt zit.

Waarom iemand met de prachtige naam Jesy Fortino een alias nodig heeft om haar muziek de wereld in te sturen, is ons een raadsel. Toch gaat niemand anders dan die ene vrouw schuil achter Tiny Vipers.

Na een handvol ep's en een eerste langspeler, uitgebracht op Sub Pop, heeft Fortino een eigen stijl ontwikkeld waarmee ze een plaatsje verdient tussen Joanna Newsom, Alela Diane en Cat Power. Haar instrument is de akoestische gitaar, en veel andere instrumenten zijn niet te horen op de plaat.

De spaarzame, traag aangeslagen akkoorden van opener Eyes Like Yours zetten de toon voor de rest van de plaat, die we kunnen samenvatten als desolaat en zwaarmoedig. Fortino's stem klinkt helder en is opgenomen met zoveel galm dat Mark Kozelek van Red House Painters er jaloers op zou kunnen zijn. De refreintjes zijn ver te zoeken en de nummers gaan vaker over de vijfminutengrens dan dat ze eronder blijven.

Aanvankelijk klonk de cd als één mysterieus geheel waarin het ene nummer bijna onhoorbaar in het volgende overging. Slaapverwekkend behangpapier, of een ware martelgang als je je eraan ging ergeren. Maar wanneer de puzzelstukken dan toch op hun plaats vallen, geeft deze cd zijn enorme diepgang prijs.

Het tien minuten durende titelnummer weet met zijn spaarzame getokkel en aan Joni Mitchell schatplichtige zanglijn bijvoorbeeld een gevoel van leegte en verlatenheid op te roepen: je kan je erin laten wegglijden als in een afgesloten watertank. De diepe, serieuze zang op Dreamer en de vibrerende achtergrondstemmetjes in Development roepen dan weer herinneringen op aan het onvolprezen Mazzy Star. 

Het constante thema doorheen de vijfenzestig minuten, is leegte. Zowel tekstueel als met de soms oorverdovende stiltes tussen de noten wijst Jesy Fortino de luisteraar vastberaden naar het diepe zwarte gat dat we ons hele leven proberen te vullen en te bedekken. 

It's a dirty job, but someone has got to do it. En de volharding en moed waarmee Tiny Vipers deze taak op zich genomen heeft, getuigt van grote klasse.