Tired Pony - The Place We Ran From

COOP

Eigenlijk hebben we het gehad met supergroepen. Het moet maar eens gedaan zijn met al die opgehoopte ego’s, die hun ei niet gelegd krijgen in hun eigen band/project en dan maar elders op zoek gaan naar legruimte. Genoeg! Misschien nog eentje om het af te leren: Tired Pony bijvoorbeeld.

Want het gaat hier wel degelijk om een supergroep. Gary Lightbody krijgt alle vrouwen (en ook heel wat mannen) op de knieën met de suikerzoete pop van zijn groep Snow Patrol. Ook bij ons staan er twee van in de platenkast -uiteraard op verzoek van vrouwlief- ook al zullen we dat in alle tonen ontkennen, indien daar naar wordt gevraagd.

Als je dan Peter Buck (R.E.M. en x aantal hobbyprojecten) voor je kar kan spannen en daarnaast namen als Troy Stewart en Iain Archer (beiden uit de Snow Patrolfamilie), Richard Colburn (Belle & Sebastian), Scott McCaughey (R.E.M.), Tom Smith (Editors), M. Ward en nog een hele resem vriendjes en vriendinnetjes kan inlijven, is supergroep wel degelijk een passend zadel voor deze vermoeide pony.

Of het resultaat dan werkelijk super is, hangt uiteraard grotendeels van de songs af. Opener Northwestern Skies verwijst nog iets te veel naar Lighbody’s hoofdactiviteit, maar wanneer Zooey Deschanel met hem de microfoon deelt, levert dat een absoluut pareltje als Get On The Road op. In Held In the Arms Of Your Words is het M. Ward die met de pluimen gaat lopen en Iain Archer verzet bergen met het wat naïef aandoende, maar o zo mooie I Am A Landslide.

Een countryplaat, zoals Lightbody het oorsponkelijk nastreefde, is het zeker niet geworden. Folkpop is een deken waaronder deze lading duidelijk beter past. Lightbody weet hoe dan ook duidelijk hoe hij een song moet schrijven. Daar valt niks op af te dingen. Een song als Pieces mag dan al bijna zeven minuten lang zijn en eindigen in een waas van feedback, het blijft een pakkend stukje muziek.

Wat vooral verwonderlijk is binnen dit project is dat alle songs op één of andere manier bij elkaar passen, ondanks de verschillende achtergronden van de respectievelijke hoofdrolspelers. Bovendien is het grootste deel van deze plaat steeds van meer dan middelbare kwaliteit. Tom Smith houdt het in The Good Book iets meer ingetogen, waardoor ook hij binnen dit plaatje past.

‘The Place We Ran From’ is misschien niet de meest spannende cd, zal de grenzen van de country, folk of pop niet verleggen, maar staat wel garant voor drie kwartier waarin je je zorgen kan vergeten en wegdromen. Als dat de bedoeling was, is Lightbody’s opzet volledig geslaagd en heeft deze supergroep wel degelijk recht van bestaan.