Titus Andronicus - The Airing of Grievances

Merck Records

Wie achteloos naar de eerste twee minuten van 'The Airing of Grievances' luistert, zal denken dat het hier om een soort zielsverwanten van The Mountain Goats gaat: lo-fi ingetogen gitaarmuziek. De verrassing zal er niet minder om zijn als na een goede minuut een welgemeende en luide "Fuck You!" uit de boxen schalt.

Wat volgt is het Pogues-achtige Fear and Loathing in Mahwah, NJ. Op het einde wordt uit Shakespeare's Titus Andronicus geciteerd. Meer bepaald uit het vijfde bedrijf, eerste toneel, waarin Aaron geen berouw toont over zijn duizend wandaden en zegt enkel spijt te hebben dat hij er geen duizend meer heeft kunnen doen. Het is slechts één van de vele culturele referenties op deze plaat.

Mahwah, New Jersey is een klein stadje nabij New York waar je op zonnige dagen tot in Manhattan kunt kijken. Het soort plek waar de jeugd uit verveling muziek maakt. Om te tonen aan de jongens uit de stad dat ze even stoer en hard kunnen rocken.

Vandaar allicht dat ze zo wild om zich heen schoppen: "Van bij de geboorte tot de dood is het leven één grote hoop miserie in dit gat met zijn bevolking van drie onnozelaars en een dorpsgek. Ik pleeg nog liever zelfmoord dan dat ik werk zoek. Fuck everything, fuck me". Die mentaliteit.

Het vergt wel wat luisterbeurten voor de teksten opvallen want de snel rammende gitaren, de strakke drums en het getier van de zanger stoten eerst eerder af. Het is eerder typisch voor wat een tiener doet om zijn boodschap over te brengen.

Joset Of Nazareth's Blues bijvoorbeeld is een blues omdat het begint met een mondharmonica die even goed in een nummer van Springsteen had kunnen figureren maar het staat wel bol van agressie en frustratie: "Mijn kruis is zwaar om dragen en nu geloof je me misschien niet, maar you will, you will, you will!"

Het daarop volgende Arms Against Atrophy (hebt u hem?) is een geweldige song die van The Strokes had kunnen zijn als de brug middenin over de "most gorgeous hyphen" van de vriendin er geen hilarische wending aan had gegeven. Het enige kalmere nummer is No Future, een misantropisch stuk verdriet over - alweer - iemand die het hier voor bekeken houdt.

Mensen die afknappen op geschreeuw zoals dat van Johnny Rotten zullen hier geen twee minuten kunnen naar luisteren. De rest zal snel ontdekken dat 45 minuten meebrullen op Titus Andronicus voor een opluchting kan zorgen waar u bij de betere psychiater toch al gauw een maandloon voor moet neertellen. Soms is het dat of een crèche aanvallen. Wij zijn alvast verslaafd.