To Kill A King - To Kill A King

Xtra Mile Recordings

De ep ‘Exit, Pursued By A Bear’ bracht niet alleen een bescheiden verandering in de sound van To Kill A King in vergelijking met ‘Cannibals With Cutlery’, maar was tegelijk een heerlijk amuse-gueule voor wat komen zou. Dat hoofdgerecht is er nu.

Moest dit werkelijk voedsel op een bord zijn, zou het er op zijn minst verwarrend uitzien. To Kill A King doet er immers alles aan om zich niet in een dwangbuis te laten stoppen, laveert dan maar ergens tussen Mumford and Sons, Foals en Bastille en schuwt de grote emoties niet.

De plaat begint sterk met Compare Scars. Een vriendelijk akoestisch gitaartje en de zeer herkenbare, mooie stem van Ralph Pelleymounter leiden je zachtjes de song in, maar na amper een minuut barst de song uit in Bastille-achtige euforie. “I know it’s hard when they’re calling your name / But keep your head straight”, raadt Pelleymounter de luisteraar aan en de opgewektheid van de track is van die aard dat de zon inderdaad door de wolken breekt.

Ook single Love Is Not Control steekt vol goede raad en vertelt hoe een man de liefde ervaart doorheen zijn leven: “Love is not control, so let go”. Ook hier worden alle registers opengetrokken zodat aan het eind de song uitbarst in een complete hallelujastemming.

Bij wijze van afwisseling volgt er dan een meer ingetogen song. Helaas is Oh My Love met zijn overdreven trompetten en gezwollen zang echt geen goede song. Hier is de band even alle gevoel voor richting kwijt. Dat is ook het geval in Friend, maar al is dit ook een gecompliceerde song, hier werkt de emotionaliteit beter omdat de zang meer ingehouden is en de gitarist hier leuke dingen laat horen.

Het bizarre is dat halfweg de nummers toch allemaal op elkaar beginnen lijken ondanks de vele tempowisselingen en de rijke arrangementen. “And the beat goes on”, zingt de band in het toepasselijke The Chancer. We zijn dan ook blij wanneer er in de tweede helft van de plaat een paar meer akoestische nummers blijken te prijken.

Good Times (A Rake’s Progress) dobbert op een gammele cafépiano en de vrouwenstem in de achtergrond brengt meer evenwicht, maar Musicians Like Gamblers Like Drunks Like Me, een rustige, akoestische track is het eerste echte hoogtepunt sinds het openingsduo.

Ook Grace At A Party is door zijn thematiek (over je ex tegen het lijf lopen op een feestje) tegelijk herkenbaar en raak. De song klinkt ook alsof hij live is ingezongen.

Er valt dus heel wat leuks te beleven op dit naamloze album dat een nieuwe start inluidt voor de band, maar de band zou er toch goed aan doen keuzes te maken en zijn nummers niet te overladen. Ze zullen live werken, zeker op een groot podium, maar de band wil iets te snel lopen.

To Kill A King speelt op 24 maart in de Botanique.